Help, we hebben een alleseter in huis en hij blijkt een lichte voorkeur te hebben voor linkerschoenen…! ????

Potverdikkie! Niet wéér een schoen naar de gallemiezen! Grrr…. dat was mijn tweede exemplaar in korte tijd die tussen de kaken van onze lieftallig viervoeter aan stukken is gebeten. Rijp voor de vuilnis. Hoe? Nou, na het ontbijt ging ik douchen, Sven had Sim uitgelaten en die lag lekker te snurken op het kleed. Zei hij. Ik ging er vanuit dat ik de tijd had en de was nog wel even kon opruimen. Nu weet ik dat mijn ‘even’ iets langer duurt dan bij menigeen, maar niet meer dan dat. Nadat ik van kast naar kast was gehuppeld om de schoongewassen kleding op te hangen, sprong ik de trap naar beneden.

Meteen toen ik de kamerdeur opende, zag ik wat wit spul op de grond liggen. Gek. Wat was dat? ????????‍♀️ Vervolgens sprong ik een stapje naar voren, keek links de keuken in en zag meneertje liggen, met zijn neus nog in mijn schoen. Neeee!!! Hij had weer een sneaker te pakken en hij genoot zichtbaar van zijn speeltje. Deze keer had hij niet alleen de zool, maar het schoeisel zelf stuk gebeten. G*dgloeiende!! ???? ‘Foei!’ zei ik boos en mopperde erop los, maar onze terror keek even lief, onschuldig en schijnheilig als altijd.

Nu heb ik nog maar één schoen over…

Ik stuurde een foto en filmpje van onze lieve zoete labrador met mijn aangevreten schoen in de familie app; ‘Ik wil nieuwe schoen(en) voor Moederdag!‘ ???? De één moest nog harder lachen dan de ander en Frank reageerde natuurlijk met één woord. ‘OPRUIMEN!’ Jaahaa, schoenen horen onder de kapstok in de hal, dat weet ik heus wel, maar ik heb een geldig excuus. Vind ik. Voor het gemak staat mijn linkerschoen altijd naast de bank, zodat ik niet iedere keer op en neer hoef naar de gang om mijn schoen te halen. Tja, misschien moet ik daar toch maar verandering in brengen, anders houd ik straks geen schoeisel meer over. Volgende week moet ik toch echt een bezoekje brengen aan een schoenenwinkel.

Inloophuis

Kennismaking met de bestuursvoorzitter.

Vrijdagochtend had ik om half elf een afspraak in het Inloophuis Kennemerland om kennis te maken met bestuursvoorzitter Jan de Wit, die verantwoordelijk is voor de portefeuille Public Relation & Communicatie. We zouden in gesprek gaan over mijn mogelijke bijdrage en rol in de PR & Communicatiecommissie. Een uur voor aanvang, ontving ik een berichtje dat de locatie in Santpoort Noord nog niet geopend was en of we de afspraak eventueel konden verzetten. Mijn tegenvoorstel was om bij mij thuis een bakkie te drinken en in gesprek te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kende Jan alleen van de Zoom-meetings en herkende zijn ‘zachte G’. ???? Al snel bleek dat we één ding gemeen hadden; we komen beiden uit het Berkel-Enschot. Zo grappig. Mijn oude rijinstructeur blijkt een goede vriend van hem te zijn en hij heeft een straat bij mij vandaan gewoond. Wat is de wereld toch klein.

Getogen in het Knollevretersgat.

Natuurlijk hebben we eerst uitgebreid gesproken over onze levens als ‘Knollevreter’ in het mooie Brabantse land en hoe we hier in Haarlem verzeild zijn geraakt. Vervolgens gingen we over tot de orde van de dag en ben ik bijgepraat over de toekomstvisie van het inloophuis, dat (ex)kankerpatiënten en hun naasten een veilige haven en een luisterend oor biedt. Het was een fijn gesprek en we gaan kijken hoe ik mijn expertise het beste kan inzetten. Het is een mooie organisatie die werkt met vele vrijwilligers, die zich met hart en ziel inzetten. Samen kunnen we het verschil maken. Mensen op weg helpen die in een soortgelijke situatie zitten, dat geeft mij energie en zingeving. Dat is een mooie win-win toch? Aanstaande vrijdag wordt er een podcast opgenomen met mij als ambassadeur, maar daarover later meer.

Afleiding

Mijn lijf staat strak van de spanning, omdat ik weer naar het ziekenhuis mag voor mijn controle. Dit went nooit…????

Als ik wacht op de zomer voor een ijsje…
Als ik wacht op de reden voor mijn reisje…
Als ik wacht op de zon om te kunnen stralen…
Als ik wacht op succes zonder te willen falen…
Als ik wacht…
Is vandaag wat minder leuk.
Is vandaag wat minder fijn.
Is vandaag veel minder spannend,
dan vandaag zou kunnen zijn.
C.T.

Zes maanden heb ik er niet aan hoeven denken, kon ik het redelijk loslaten, maar 4 mei is de dag van de waarheid. ????????

Mijn halfjaarlijkse controle staat weer voor de deur. Bezig zijn en afleiding zoeken, zodat mijn hoofd niet aan de haal gaat met allerlei hersenspinsels. Heel makkelijk is dat niet. Zeker niet nu ik net heb gehoord dat een lotgenoot slecht nieuws heeft gehad. ‘Koppie leegmaken en bezig blijven Ils, dat is de remedie’ zei ik tegen mezelf. Lonneke appte mij zaterdag precies op het goede moment met de vraag of ik plannen had. Die had ik niet, dus besloten we samen lekker een stukje te gaan fietsen. Altijd fijn en frisse buitenlucht doet wonderen. Ben trouwens super trots op mijn vriendinnetje, die alles aangaat en zich staande houdt in deze voor haar moeilijke tijd. Deze keer bepaalde zij de route en gingen we eens een hele andere kant op, via Haarlemmerliede, Vijfhuizen, Heemstede terug naar Haarlem. Leuk, want zo kreeg ik een ander stukje van de omgeving te zien.

We kwamen langs een fraai gelegen terras aan de Molenplas. Deze week geen vrij-mi-bo, maar een za-mi-bo!

Een uniek plekje aan het water. Het zonnetje scheen en het terras nodigde ons uit om hier, na maanden van horeca onthouding, een drankje te doen. Vanaf woensdag 28 april zijn we verlost van de avondklok en mag Nederland weer beperkt een terrasje pikken en winkelen, maar daar had ik nog geen gebruik van gemaakt. Nu heb ik eerlijk gezegd geen last gehad van de avondklok, maar winkelen (vooral nu mijn schoenen letterlijk ‘op’ zijn ????) en een terrasje pikken heb ik wel erg gemist.

Lonneke meldde zich bij de ontvangsttafel en vroeg of we zonder reservering welkom waren. Ja, dat waren we zeker. Mooi! Ik zette mijn handbike voor het hek en wilde de steile opgang naar boven rollen. Leggy (en dan met name het korset) maakte dat vrij lastig ofwel onmogelijk, waardoor ik hulp kreeg van de barman en Lon, die mij het terras op duwden. We kregen een tafeltje met prachtig uitzicht op de plas. Het jasje kon uit, het sjaaltje kon af en het zonnebrilletje ging op; ‘Twee rosé graag!‘ ???? De vrolijke barman hield vinger aan de pols, vond dat we te langzaam dronken en prees zijn borrelhapjes aan. Haha, ja natuurlijk er moet weer geld verdiend worden. Van een tweede glaasje kwam het niet (moesten ook nog veilig naar huis hè?), maar om de goede man niet teveel teleur te stellen, bestelden we een portie kaasstengels. ???? We hebben genoten. Het was oprecht een bijzonder moment, dat onze persoonlijke geschiedenisboeken in gaat!

Ontspanning

De boog kan niet altijd gespannen zijn.

Dochterlief is natuurlijk druk aan het studeren voor haar eindexamen dat start op 17 mei, maar er moet ook af en toe wat tijd voor afleiding zijn. Ook ik kon wat afleiding gebruiken. Zo reden we met een gezellig muziekje aan naar Manja, die mams bij het verpleeghuis zou ophalen om samen met ons te lunchen. Zonder oponthoud arriveerden we bij zus, die ons buiten al tegemoet kwam lopen. We lieten mijn hulpmiddelen nog even in de auto liggen. Mama zat in de huiskamer wat voor zich uit te staren en ik gaf haar bij binnenkomst een dikke knuffel. Zo fijn om haar te zien.????

‘Hoe gaat het met je benen?‘, vroeg mams mij.

Haar hele hoofd is leeg, maar ze raakt mij steeds weer met een treffende opmerking. Soms met de vraag of ik pijn heb, soms met een gekke grap over het feit dat ze twee benen heeft. Bizar toch? Na de koffie gingen we aan tafel voor de lunch. Ik smeerde wat broodjes voor mijn moeder, die ze heerlijk oppeuzelde. We probeerden haar zoveel mogelijk te betrekken in het gesprek, door haar regelmatig aan te kijken of wat te vragen en dan knikte ze of reageerde met iets wat kant noch wal raakte. Geeft niets, ze was erbij en daar ging het om.

Samen brachten we haar terug naar het verpleeghuis. Mama, in mijn rolstoel voortgeduwd door kleindochter Lynn, met een dikke winterjas aan en twee sjaals om. De koukleum. Zelfs als de mussen van het dak vallen heeft zij het nog koud, haha. ???? Bij mij stond het zweet juist op mijn voorhoofd van het lopen met Leggy. ???? Na een wandeling van 1,6 kilometer in een dik half uur tijd, brachten we ons mam naar haar kamer. Zij was op. Zo vaak komt ze niet meer buiten de deuren, dus dat vreet enorm veel energie. Na een klein kopje thee namen we dan ook met een dikke knuffel afscheid, zodat ze lekker kon rusten. Nu ging ik rollend terug, aangezien ik de maximale aantal stappen met Leggy al wel gezet had. Ik weet niet wat makkelijker is, lopen met mijn prothese of zelf rollend met de rolstoel over de schots en scheve trottoirs, waarbij mijn armen het zwaar te verduren krijgen. ???? Laat mij maar fietsen, dat gaat mij toch echt het gemakkelijkste af!

Spreuk van de dag

Wees vandaag dankbaar en bedenk hoe rijk je bent.
Je familie en vrienden zijn onbetaalbaar.
Je welzijn is je welvaart.
En je gezondheid is goud waard.

thedailyquotesnl