Afleiding is de beste remedie tegen alle hersenspinsels en spanningen die ik voel. Zo kwam Manja vrijdag lunchen en ging Lonneke zaterdag met mij mee naar de hockey van Lynn. Frank had die dag rijdienst, maar ja ik paste natuurlijk niet met mijn rolstoel tussen die grote zestien- en zeventien jarige meiden. Dus toen Lon aanbod mij te vergezellen zei ik geen nee. Ik besloot mijn prothese aan te doen en de rolstoel als back up in de auto te zetten. Nou ja, Lonneke deed dat voor mij. ???? Het was fijn om lekker even buiten te zijn en ondanks dat er veel regen voorspeld was, bleef het droog. Het was een wedstrijd met veel doelpunten aan beide kanten en daarmee leuk om naar te kijken. Tijdens de rust liep één van de scheidsrechters langs ons de kantine in en uit. Ineens draaide hij zich om en keek naar mijn been. ‘Oh, dat had ik nog niet gezien’, zei hij. Vervolgens vroeg hij hoe ik mijn been verloren was. Heel direct. ‘Door een ongeluk of door kanker?’ vroeg de scheids. Het overviel mij een beetje, ik keek Lonneke vragend aan en zij reageerde voor mij. Hij zei nog hoe mooi het was dat dit bestond en ik op deze manier aan de zijlijn stond. Daarna rende hij met zijn fluitje het veld weer op. Grappig eigenlijk wel, ik kende die hele man niet, maar hij durfde wel te vragen wat de meesten niet durven. Lynn verloor uiteindelijk met 5-4. Jammer, maar ik vond het leuk om al kletsend met mijn vriendinnetje de wedstrijd te kijken. ????
Gisteren stelde Sven voor een rondje te gaan fietsen. Ja graag! Dat liet ik niet aan mij neus voorbij gaan. We hebben een prachtige route gefietst van 26 kilometer door het Nationaal Park Zuid – Kennemerland. 
Sven op de racefiets en ik op de handbike natuurlijk. Met ondersteuning, want zoonlief ging als een speer. ???????? Halverwege de duinen richting Zandvoort was het fietspad opgebroken en moesten we off road. Je kent het wel, een soort jeepsafari maar dan op de fiets. Bekijk hier het filmpje. Al hobbelend reden we door de prachtige natuur, bergjes op en af. Heerlijk! We waren net voor de bui weer terug. Een betere timing was er niet. 
In de middag kwamen Peter en Petra borrelen. Ook een gezellige afleiding, al had ik wel last met het zitten. Door af en toe te gaan staan, zakte de fantoompijn een beetje. Irritant was het wel.
Vannacht kon ik mijn draai niet echt vinden. Op mijn linkerzijde of op mijn rug, mijn onderrug bleef pijn doen en mijn rechterbeen was op een vervelende manier aanwezig. Gelukkig ben ik uiteindelijk wel in slaap gevallen. Vanochtend heb ik, voordat ik naar de fysio moest, met Leggy onze Body uitgelaten. Daarna ben ik op de handbike gestapt en naar de Zijlweg gefietst. Heb een uurtje getraind en met de fysio gesproken over de HandbikeBattle. Hoe mooi de uitdaging ook is, ik vrees dat het voor mij net een jaartje te vroeg komt. Mentaal is deze battle erg welkom, maar fysiek waarschijnlijk nog niet haalbaar. De breukjes in mijn rug zijn nog niet hersteld en de fantoompijn is nog niet onder controle. Daarnaast is het voor mij onmogelijk om lang achter elkaar te zitten en deze tocht duurt wel vier tot zes uur. In mijn hoofd botst de wil met het verstand. ???? Heb er zelfs een traantje om weggepinkt. Maar de conclusie is eigenlijk wel duidelijk. Toch hoop ik woensdag een kopje koffie te kunnen drinken met de organisatie, wellicht kunnen we iets tot elkaar komen. Hoe en wat weet ik nog niet precies. We zien het wel.
Deze avond kwam Petra mij halen om samen naar de ouderavond te gaan van onze kids die beiden in 5 gymnasium zitten van het Mendelcollege. We gingen met onze auto en Frank had de rolstoel al achterin gezet. Petra mocht deze er ter plaatste natuurlijk weer uit halen, blijft een gewichtig klusje. ???? Bij de ingang van de aula stonden de docenten de ouders op te wachten. Bij het zien van de rolstoel reageerden ze of dit totaal nieuw voor ze was. ‘Oh jee een rolstoel, ja…eh ???? u kunt daar of daar plaatsnemen en eventueel een stoel weghalen’. We namen voor aan de zijkant plaats, zodat ik zou kunnen gaan staan als dat nodig was. Na het plenaire gedeelte over de tentamens en examens in het vijfde en zesde jaar, was er een korte pauze. Daarna werden we uitgenodigd bij de mentor in één van de lokalen op de eerste verdieping. Peet en ik gingen met de sterk verouderde lift naar boven. Daar kwamen we uit in een klein halletje en om in de grote hal te komen moesten we door een deur. Alleen mijn rolstoel paste niet door die ene deur. ???? Zo breed ben ik toch niet? ???? Peet probeerde de andere deur ook open te doen, maar moest bijna in spagaat om de zware deuren open te houden. Ondertussen rolde ik onder haar armen en benen door. ???? Stel dat ik alleen was geweest, dan had ik nu nog tussen die deur vast gezeten…???? De mentor vertelde nogmaals wat we, en natuurlijk onze oogappeltjes, het komende jaar konden verwachten. Na een vragenronde zonder vragen, stonden wij binnen dertig minuten weer buiten. Wel heb ik de mentor na afloop kort gesproken over mijn en onze situatie thuis en gevraagd of hij een beetje op Lynn wil passen. Gelukkig doet ze het heel goed op school, maar dat kan door de spanningen thuis misschien ook wel eens anders zijn. Helaas was de mentor van Petra iets langer van stof, want zij kwam echt pas driekwartier later naar buiten. Wel lief dat er een aantal ouders zich om mij bekommerden toen ik in de gang zat te wachten. Uiteindelijk gingen we weer door de vreselijke klemmende deuren naar de lift en naar beneden. Het was alweer half tien geweest, maar dat vond ik niet erg, het was tenslotte een mooie afleiding zo. Nu maar hopen dat ik een beetje kan slapen zo. Zucht… ????
Uit het boek ‘Ilse 50 jaar ????
Ik heb je lief, het zijn vier hele kleine woordjes. Ik heb je lief, m’n hele leven lang. Paul de Leeuw ✨
