Vrijdagochtend had ik een koffiedate met Petra bij de Stinkende Emmer.

Voordat zij bij mij langskwam was ik al hard aan het nadenken over hoe ik daar zou komen. Lopend met Leggy? Rollend in de rolstoel of toch met de handbike, maar dan zonder ondersteuning? Allemaal eigenlijk te veel belasting voor mijn stomme tennisarm… Met de auto? Nee, daar was het veel te mooi weer voor. Zonde. ???? Peet kwam en stelde voor met de rolstoel te gaan, op voorwaarde dat ik mij zou laten duwen. En laat ik dat nu vreselijk stom vinden. Nog steeds. Heel stom! ???? We vonden een compromis, Peet zou mij deels duwen en ik mocht (bij Gods gratie ????) kleine stukjes zelf rollen of lopen. Oei… Streng, maar eerlijk is eerlijk, wel verstandig. Ik moet zuinig zijn op mijn armen, dat weet ik natuurlijk heel goed, maar makkelijk is dat niet. Ik voel me, als ik geduwd word, vreselijk gehandicapt. Gewoon stil zitten en rollen, met mijn handen op schoot voelt zo onnatuurlijk.

Ik deed, ondanks de hoge temperaturen, Leggy aan en zo vertrokken we richting het Ramplaankwartier, hier slechts 1,5 kilometer vandaan.

Normaal loop je dat binnen een kwartier, wij deden er drie keer zo lang over. Zo wisselde ik het zelf rollen af met geduwd worden (echt waar!) en besloot ik het laatste stukje te lopen. Oververhit en dorstig kwamen we aan. ???? Niet alleen ik hoor, het duwen was ook best heel zwaar. ???? We desinfecteerden de handen, noteerden onze naam en telefoonnummer bij de ontvangst balie, mochten een tafeltje in de schaduw opzoeken en begonnen met een kopje koffie en thee. Bij de tweede ronde vonden we dat we wel toe waren aan een wijntje en een broodje. Zeer verdiend en we hadden brandstof nodig voor de warme en energievretende terugreis. Na een sanitaire stop (Leggy uit, plassen, Leggy aan ????), vertrokken we weer. Thuis wist ik niet hoe snel ik Leggy af moest doen…mijn onderkleding (en schapenvachtje ????) was inmiddels zeiknat… ????

Zaterdag stond ik in alle vroegte naast mijn bed.

Voor de eerste keer wilde ik als Ilse2.0 gaan zwemmen in het openluchtzwembad de Houtvaart hier in de straat en had daarvoor een tijdblok gereserveerd. Ja, als ik het nu niet doe met deze tropische temperaturen, doe ik het nooit. Hoe mooi is het, dat wij een vijftig meter bad zowat in de achtertuin hebben liggen? Helemaal tijdens deze zomerse ☀️dagen. Heerlijk toch? Inge (je weet wel, de sportmasseur van Total Recharge Massage) wilde deze uitdaging graag met mij aan gaan. Het zwembad is overigens totaal niet rolstoelvriendelijk ❌ (is misschien iets om mij ooit hard voor te maken) dus deze moest ik thuis laten. Maar voor het zover was, dronken we een kopje koffie. Daarna liepen we, ik op krukken zonder Leggy want die kan niet zwemmen ????, in zwemkleding naar de Houtvaart. Er was een heel protocol uitgeschreven om verantwoord en coronaproof baantjes te kunnen trekken. Om vijf voor negen ging de deur van het zwembad open en mochten we, via de trap, op anderhalve meter afstand van elkaar, langs de kassa naar binnen.

Er was één leuning, dus ik sprong tree voor tree naar boven, met in één hand een kruk, de andere hand steunde op de armleuning.

De kaartjes had ik vooraf geboekt en betaald. We moesten de pijlen volgen, zodat iedereen in één richting om het bad heen kon lopen. Het bankje aan de kop van het vijftig meter bad, gebruikten we om de schoen(en) zittend uit te doen en onze tas met handdoek neer te leggen. Met mijn pareo (omslagdoek) nog omgeslagen, zo zou mijn handicap minder opvallen, huppelde ik naar de trap aan de andere kant van het water. Wel fijn dat er een antislipvloer ligt, deze is echt niet glad en dus prima te doen op krukken. De uitdaging zat hem in de ‘senioren’ trap om te water te gaan. ???? Er was slechts aan één kant een leuning, dus bood Inge haar arm aan ter ondersteuning. Stapje voor stapje sprong ik een trede lager. Oef, het water was best koud aan de buik…even doorzetten en plons, daar lagen we in het verfrissende water.

Het was heerlijk om te zwemmen en af te koelen. ????????‍♀️????

Er waren zes banen afgezet voor de verschillende niveaus. Wij bleven in de eerste baan voor ‘langzame zwemmers’. Het zwemmen met één been gaat prima, maar snel ben ik allerminst. Ik denk dat ik slechts één dame op leeftijd (100+) heb ingehaald. ???? Maar… het is geen wedstrijd, dus hebben we lekker op ons gemak baantjes gezwommen. Inge had nog iets leuks voor mij bedacht; zwemmen met een flipper en ging samen met één van de badmeesters voor mij opzoek. En ja hoor….ze mochten een flipper lenen van een ervaren zwemmer. Terwijl ik mezelf vasthield aan de kant, deed zij de (korte) flipper aan mijn voet. Nu was ik echt een zeemeermin! ????‍♀️ Haha… en ik kan helemaal niet ‘zo’ zwemmen. Van drie mensen kreeg ik ‘les’. Eigenlijk was het best lastig en binnen no time kreeg ik kramp in mijn linker hamstring. Deed vast iets niet goed. Op mijn rug ging het beter en kon ik die golfbeweging wel maken. Ach, vast een kwestie van veel oefenen. Dinsdag gaan we weer. Kijken welke verrassende oefening Inge dan voor mij in petto heeft! ????

Wat een hitte! ☀️ Nee, ik wil zeker niet klagen hoor, maar zodra ik uit de douche kom en mezelf heb afgedroogd, kan ik eigenlijk weer opnieuw beginnen.

Net als iedereen waarschijnlijk. ???? Maar ja, nu moest ik vanochtend ook weer naar de fysio, op de handbike zonder ondersteuning, om daar mezelf daar ook nog eens in het zweet te werken. Niet te doen! ???? Op de terugweg even snel langs de apotheek voor de nodige medicatie. Ik had niet veel tijd, want vanaf half een kon de reparatiebus langskomen voor mijn handbike en rolstoel. Het was niet druk, dus zodra ik over die onmogelijke drempel heen was ???? en door de deur glipte voordat ik weer klem zou komen te zitten, was ik meteen aan de beurt. De apotheker vroeg mij of ik een tas bij me had en kwam met mijn recepten achter de balie vandaan. Hij keek naar mijn gezicht, toen naar mijn been. Of niet been. ???? Opmerkzaam als hij was, zei hij; ‘goh, je mist een heel been’. Fijn om daar even aan herinnerd te worden, ik was het bijna vergeten…???? Hij stelde een hoop vragen en gaf adviezen, voordat hij de medicijnen uit handen gaf. Dat vond ik niet erg hoor, maar een beetje haast had ik wel. Toen de medicijnen in mijn tas zaten, wenste ik de goede man een fijne dag en sjeesde ik, wederom op pure armkracht, met mijn bike naar huis. ????

Ik was nog maar net thuis toen, precies op de afgesproken tijd, er een witte bus van Hulpmiddelenspecialist Kersten kwam voorrijden. Super!

Daar was de man die mij weer ‘op weg’ zou helpen. Blij deed ik de voordeur open, verwelkomde de jongeman, liet mijn rolstoel en bike zien en vertelde wat er allemaal in onderhoud moest. Hij nam eerst mijn fiets mee naar de bus, die voor ons huis in de schaduw stond geparkeerd. De bus lag weliswaar vol gereedschap, nieuwe banden en accu’s, maar (je voelt hem al aankomen) de sleutel om mijn handtrappers te verwijderen, had hij niet bij zich. Hij probeerde met alle macht op andere manieren de cranks los te krijgen, maar zonder succes. Zo kon dus ook niet onderzocht worden, waarom de ondersteuning het niet doet. Het onderdeel waarvan wij en Roam, de handbikespecialist, denken dat kapot is, de trapsensor, had hij natuurlijk niet op voorraad. ????

Gelukkig had Frank dit specifieke onderdeel zelf al besteld (omdat wij dit vooraf op onze klompen voelde aankomen), maar ja, nu kon de monteur deze nog altijd niet vervangen. Vervolgens ging hij aan de slag met het wiel van mijn bike, deze was simpelweg versleten en moest vernieuwd worden. Na een zoektocht door zijn bus, vond hij een nieuwe passende binnen- en buitenband. Fijn! Sven kwam ondertussen een glas fris brengen, want die man had het warm en zwaar. Niets ging vanzelf. Hij moest echt hard werken voor zijn geld. ???? Ook de banden van de rolstoel hadden zo goed als geen profiel meer en waren dan ook aan vernieuwing toe. Hij haalde alle banden uit de bus, maar er bleek er maar één te zijn van het juiste formaat. Grrr…???? Hoe dan? Het wisselen kostte hem enorm veel moeite. Hij had nog nooit ‘loopwheels’ gezien en bleek iets lastiger te vervangen dan bij een gewoon wiel.

Inmiddels was hij al anderhalf uur bezig en liep het zweet hem over zijn rug.

Ik stond erbij en keek ernaar. De buurvrouw kwam ook nog heel lief een glaasje water brengen. Eigenlijk had ik best met de man te doen, maar ik baalde ook dat hij niet alle onderdelen bij zich had. Het bedrijf Kersten heeft het Hulpmiddelencentrum Haarlem, dat failliet is gegaan, overgenomen en kampen met enorme achterstanden. Deze monteur was erg vriendelijk hoor en deed zijn uiterste best, maar als je niet goed voorbereid bent, blijf je achter de feiten aanlopen. Dan bouw je achterstanden op in plaats van dat je deze inhaalt. In het systeem staat precies welke hulpmiddelen ik heb, met alle maten van banden en welke handbike ik rijd. Was hij goed voorbereid geweest had hij het juiste gereedschap meegenomen en twee nieuwe banden in plaats van één. We hebben gezellig gekletst, maar na twee uur was ik er ook wel klaar mee. Hij belde met zijn centrale om een vervolg afspraak in te plannen. Dat kan niet eerder dan aanstaande donderdag en dan mag ik nog in mijn handjes klappen. De man vertrok, waarschijnlijk veel te laat, naar zijn volgende afspraak. En ik…ik moet het de komende dagen doen zonder ondersteuning. Ach, het is wat het is. Adem in, adem uit en door…

Spreuk van de dag ????

Er bestaat geen geheim tot succes. Succes is het resultaat van voorbereiding, hard werken en leren van je fouten. ✨ (Dat dus ????)