Het verlies was er al, voordat het afscheid kwam. ❤️‍🩹

Het gemis gaat nu natuurlijk pas echt beginnen, al hebben we de afgelopen jaren steeds een beetje afscheid van ons mam genomen. Elk bezoekje aan de Alblashof kon immers de laatste zijn. Ze was een mens van de dag. Daarom hebben we keer op keer foto’s en filmpjes gemaakt, mijn telefoon staat er vol mee. Waarom heb ik dat eigenlijk niet gedaan toen ze nog op en top moeder en oma was? Niet heel gek, want toen legde ik vooral mijn bloedjes van kinderen vast op de gevoelige plaat. Nu zou ik een moord doen voor een goed filmpje van toen mama, ons mam nog was; opvoeder, vriendin, life-coach, onze trouwste supporter, masseuse, kok, schoonmaakster, naaister en nog veel meer. De eerste jaren van haar ziekte was er nog veel contact, gingen we samen wandelen, lunchen, foto’s kijken, herinneringen ophalen en lachen. Ja, we hebben heel wat afgelachen met haar naïeve acties en ietwat veranderde (gekke) gedrag. Schateren kon ze, heerlijk! Nu merk ik dat ik moeite heb met de foto’s uit haar laatste fase, dat ze in de rolstoel zat of in bed lag. Het maakt me verdrietig.

Ik wil blije foto’s van haar zien, in haar ogen kijken en vertellen dat ik haar enorm mis.

Langzaam keer ik terug in de realiteit, naar het hier en nu. De afgelopen weken heb ik geleefd in een soort bubbel, afgesloten van de buitenwereld. Waar geluid niet echt binnenkwam en alles wat ik zag niet tot mij doordrong. Ik heb letterlijk alle dagelijkse dingen losgelaten; het huishouden, mijn sport, mijn nieuwe huis en de aanstaande verbouwing en mijn vrijwilligerstaken. De intense week aan het sterfbed van mijn moeder blijkt nu haar meest liefde- en waardevolle cadeau ooit aan ons te zijn geweest. Zeven dagen lang mochten we 24/7 bij haar zijn, samen naar haar muziek luisteren, praten en babbelen, in volledige stilte zijn, een spelletje doen, lachen en huilen. Een afscheidsweek niet alleen met een rouw- maar zeker ook met een gouden randje. Alle emoties zijn voorbij gekomen, zonder uitzondering. We zagen er tegenop ons mam te verliezen, maar keken ook uit naar het moment van loslaten. Je wil je lieve moeder nooit kwijt, maar laten we eerlijk zijn, van kwaliteit van leven was zo goed als geen sprake meer. Het is uiteindelijk ook een bevrijding, een verlossing, voor haar en voor ons.

Er komen nog steeds lieve kaartjes binnen, waarvoor dank! En…we eten al een week ‘bokkenpootjes’, omdat mijn moeder, naast de Brabantse worstenbroodjes en mergpijpjes met botercrème vulling, daar gek op was. Ons mam zit in elke seconde van de dag en in elke vezel van mijn lijf. Ik heb de mooiste en liefste moeder van de hele wereld en ik ben de gelukkige, want ik mocht haar dochter zijn! 💝

Kaboutertjes gezocht. Functie-eisen: ze moeten kunnen schoonmaken, wassen en strijken en hard kunnen werken. En vooral niet jaloers worden wanneer ik de hele dag op de bank lig. #Darum!

Vanaf de dag dat ik viel en een breuk opliep in het zitbot heb ik de zolder gemeden. Ik durfde gewoon niet meer naar boven. Het trauma van hulpeloos en kwetsbaar op de grond liggen na de valpartij hield mij tegen. Dat wil ik nooit meer mee maken en ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik eraan terug denk. Sindsdien had ik geen wasjes meer gedraaid of wasgoed uitgehangen. Maar ja, was-kaboutertjes bestaan niet, dus deze week kon ik er niet omheen en moest ik de confrontatie met de plek des onheils (en een berg was) toch een keer aangaan. En het is me gelukt hoor, ik ben overeind gebleven en wist de knoppen van de wasmachine en droger nog te vinden. De berg is opgelost! 😜 Eén ding heb ik wel geleerd en dat is dat ik nu de godganse dag met mijn mobiele telefoon om mijn nek rond hups. Voor het geval dat… Het is behoorlijk irritant, want dat ding slingert werkelijk alle kanten op, maar ja… alles voor de veiligheid. Als ik straks geld overhoud na de verbouwing (en zo ziet het er alles behalve uit 😟), is het misschien toch niet zo’n gek idee om een Apple-watch aan te schaffen. Maar ja, dan moet ik wel ten alle tijden mijn leesbrilletje bij de hand hebben…👓

Moedervlek.

Het klinkt gek, maar het leven ging ondertussen toch ook gewoon door. Tussen alle hectiek van het voorbereiden van mams haar afscheid, had ik ook nog een medische ingreep op het programma staan. Je verzint het niet, maar de dag vóór de uitvaart, werd er poliklinisch een verdachte moedervlek op mijn rug weggehaald. Wat een timing. Handig? Nee zeker niet, maar de afspraak verzetten kwam niet bij me op. Lynn ging gelukkig mee, omdat ikzelf niet kon rijden en ze raden altijd aan een begeleider mee te nemen bij een dergelijke ingreep. Je weet immers nooit hoe je op zo’n behandeling reageert. De plek op mijn rug werd verdoofd, de vlek zorgvuldig uitgesneden en met drie hechtingen gedicht. Op de vraag waar ik na twee weken de hechtingen eruit wilde laten halen, stelde ik voor dat dochterlief dat zou doen. Ze keken me vragend aan. ‘Je dochter? Hoezo?‘ Na een korte uitleg over haar verpleegopleiding, was dat voldoende om haar taak in het dossier vast te leggen. Nou, ik heb gezien hoe Lynn de zorgtaken bij mijn moeder uitvoerde en ik heb alle vertrouwen in haar. Wat een kanjer! Dat gaat helemaal goedkomen.

Controle-foto.

Nu we toch in het ziekenhuis waren, pakten we meteen maar door. Eigenlijk had ik na één week al op controle  gemoeten, maar dat was er door alle drukte natuurlijk niet van gekomen. Dus gingen we van de afdeling Dermatologie op de tweede etage door naar de afdeling Radiologie op de begane grond. Nadat ik aangemeld was, mochten we plaatsnemen in de wachtkamer. Vrij snel daarna werd ik opgeroepen, ook wel eens fijn! De verpleegkundige was een jonge meid die na het horen van mijn verhaal heel begaan was. Grappig dat ze na het maken van de röntgenbeelden met een paar collega’s naar me toe kwam, omdat ze mijn zit-constructie nog niet eerder hadden gezien. Die openheid en interesse sierden hen, dus ik vertelde ronduit over hoe ze mijn rechter knie tijdens de operatie geprepareerd hebben en ondersteboven met schroeven hebben vastgezet aan mijn ruggengraat om zo als zitbot te fungeren. Helaas was de uitslag minder bevredigend dan verwacht, de stand van de fractuur was ongewijzigd, maar er was nog geen consolidatie (proces van breukheling) te bespeuren. En dat na ruim drie weken rust…slik. Toch bracht het LUMC het goede nieuws dat het bot nog op de goede plek zat en ik me geen zorgen hoef te maken. Over een aantal weken herhalen we de controle.

Ons pap

De volgende zorg…

Life is like a rollercoaster it is a run and breathtaking ride.

Tja en het houdt niet op. We gaan van de ene zorg meteen door naar de volgende. Ons pap is afgelopen donderdag geopereerd. Hij heeft niet één, maar twee nieuwe heupen tegelijk gehad. Die man wordt volgende maand 89. Heftig hè? Toch was het ook goed nieuws dat de artsen de operatie überhaupt met hem aandurfden. Dat zegt alles over zijn fysieke en mentale gezondheid. Zo fit als een hoentje. Toen Jorn een foto appte met pa in een OK-kleedje in een ziekenhuisbed moest ik toch even slikken. Ondanks zijn vrolijke gezicht zag hij er ook kwetsbaar uit. Zo ken ik hem niet. ‘Nou pap, zet hem op, you can do this‘, sprak ik hem bemoedigend en vol vertrouwen toe. 💪🏼

Alarmbellen.

Sleuteloverdracht

Nieuwe sleutel, nieuwe buren, verhuizen betekent nieuwe avonturen.

Soms loop ik vast en weet ik even niet hoe het verder moet, maar 29 februari (leuke datum om nooit meer te vergeten!), de dag dat ik de sleutel krijg van mijn nieuwe huis, komt snel dichterbij. Dus ook het inspectierondje, het tekenen bij de notaris en de verbouwplannen. In mijn mailbox werden de nodige stukken gedropt; de akte van hypotheek, verklaring herkomst eigen middelen, een ontwerp van de akte van levering en de nota van afrekening. Er moest betaald worden en dan wordt het wel heel echt allemaal. Ik kan me er nog niets bij voorstellen, maar over een maand of drie, hooguit vier, zal ik gaan verhuizen. En OMG….er moet nog zoveel gebeuren. Gelukkig komt zuslief vanaf nu elke week een dagje helpen inpakken, opruimen en ontspullen.

Fasten your seat belts, je stapt samen met mij in de volgende attractie; een achtbaan van slopen, verbouwen en opbouwen; keuzes maken; geld uitgeven en hopen dat er geen oude lijken uit de kast komen. So join the ride! 

Spreuk van de dag

Ik heb mijn moeder niet verloren
Daarvoor gaf ze mij teveel
Wat zij mij zei, blijf ik horen
Van wat ik ben is zij een deel

Ik kom haar overal nog tegen
In wat ik doe en wat ik laat
Zij was en blijft voor mij een zegen
Waarvan het spoor steeds verder gaat 🥰