Wil een verstandig mens gelukkig zijn, dan moet hij zijn verstand leren relativeren. Kamagurka

Alles is relatief. En dat relativeren kun je eigenlijk toepassen op alle tegenslagen die je in het leven tegenkomt. Dat zegt overigens niet dat je alles zomaar kan weg bagatelliseren. Zeker niet, maar soms helpt het je met een andere bril naar je eigen situatie te kijken. Als ik nu denk aan de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië of de oorlog in Oekraïne, dan komen mijn zorgen en sores toch echt wel in een ander daglicht te staan. Zij zouden waarschijnlijk zó met mijn situatie willen ruilen. Het kan natuurlijk altijd erger. Maar ja, ik weet ook dat je niet bij alles onverschillig je schouders kunt ophalen en denken dat het wel weer over waait. Relativeren is niet roepen dat het allemaal wel meevalt. Het is accepteren dat het even niet anders is. Ik leef in het hier en nu en zal moeten dealen met alles wat op mijn pad komt en ja, op het moment zit ik er soms even helemaal doorheen. Tis wat tis!

Heerlijk geslapen vannacht, wel veertig minuten achter elkaar… ????

Op internet is er van alles te vinden over het verwerken van een echtscheiding. Soms lees ik het een en ander in de hoop wat waardevolle tips op te doen. Er staat me nog een heel traject te wachten, want ik zit duidelijk vooraan in het proces. In fase 1 voel je je verdoofd en verwacht je misschien dat alles snel weer ‘normaal’ wordt. Dat station ben ik inmiddels voorbij. Nu zit ik in fase 2 en ben woedend op mijn partner, op mezelf en eigenlijk de hele situatie. De schuldvraag (fase 3) speelt mij ook parten. Eén van de tips is om je gedachten met alle emoties en pijn van je af te schrijven. Volgens de kenners werkt het helend en daar ben ik het als eenbenige blogger volledig mee eens. Van overtuigd zelfs. Ik heb het aan den lijve ondervonden in mijn amputatie-acceptatie-proces. Aangezien ik alweer 4,5 jaar schrijf, is het voor mij logisch om ook hierover mijn ervaringen te delen. Natuurlijk begrijp ik het als je hier helemaal geen zin in hebt en mijn gejank zat bent, scrol dan gerust verder. Even goede vrienden! ????

De kracht van kwetsbaarheid.

Eén op de drie stellen gaat uit elkaar, dus er zullen vast een paar lezers zijn die zich in mijn miserie herkennen. Ik zie het als schrijftherapie en hoop stiekem een klein beetje het taboe te doorbreken en anderen te inspireren. Maar ja, dan moet ik met mijn bil(len) bloot en me opnieuw heel kwetsbaar opstellen. Voor gelijkgestemden, lotgenoten met hartzeer, zal het een ‘feest der herkenning’ zijn, al is het alles behalve dat. Het klinkt misschien gek, maar ik ben erachter gekomen dat dit totaal nieuw is voor mij. Liefdesverdriet. Ik word overspoeld met emoties en geloof me, die zijn heel verwarrend. Werkelijk alles schiet door mijn hoofd. Ik ben 53 jaar en voor het eerst in mijn leven verlaten en dat na 25 jaar samenzijn. Mijn veilige basis is verdwenen. Verwoest. De grond onder mij vandaan geslagen. Opgelost. Dit komt dubbel zo hard aan, omdat ik – hoe je het ook went of keert – deels afhankelijk ben door mijn fysieke beperking. Onderschat het niet, liefdesverdriet is geen kattenpis!

Met een gebroken hart, kan je behoorlijk in je maag zitten. ????

Liefdesverdriet tast het immuunsysteem aan en aangezien het immuunsysteem afhankelijk is van wat er in je darmen gebeurt, is het niet zo gek dat je gaat afvallen door liefdesverdriet. (bron Liefdesverdriet.nl)

Slechte dag? Vrolijk jezelf op met shoppen. Goede dag? Vier het door te gaan shoppen! ????

Valentijnsdag is een verschrikkelijke dag als je verzuipt in verdriet. De mail van Geisha Sale kwam dan ook als geroepen. Want hoe kun je als verlaten vrouw jezelf weer een boost geven? Precies, door te gaan shoppen! Samen met Mandy bezocht ik op de dag van de liefde de outletstore in Lijnden. Alle items gingen voor een tientje de deur uit, met uitzondering van de jassen die een tikkeltje duurder waren. Rollend langs de rekken zocht ik wat leuke jurkjes, blouses, broeken en een jas uit, om deze vervolgens voor een hele fijne spiegel te gaan passen. De meeste spiegels maken je dik en lelijk, deze niet, hier kwam je een paar kilo lichter uit, wat maakte dat bijna alles leuk stond. Met een volle tas verlieten we tevreden en voldaan het pand. Ik was weer een beetje blij!

Bof’kont’?

Mag ik een onsje bil alstublieft? En ja, het mag ook iets meer zijn!

Lacht het geluk je toe
én worden je billen rond
dan is de diagnose duidelijk:
BOFKONT

Naast het Ludduvuddu gaat het dagelijkse leven ‘gewoon’ door. Zo ook de fysieke ongemakken. Al een tijdje ervaar ik steeds meer pijn bij het zitten door het missen van mijn rechterbil. Aan de voorkant wordt het bot (ingebracht als zitbot) steeds zichtbaarder door het slinken van het weefsel en opvulling rondom. De huid die eroverheen ligt is zeer dun, kwetsbaar en pijnlijk, waardoor lopen met de prothese op dit moment eigenlijk niet te doen is. Zitten is al een opgave. Mijn hulpvraag aan het LUMC was dan ook of mijn orthopedisch arts samen met een plastisch chirurg zouden kunnen kijken of er mogelijkheden zijn om dit amputatiegebied op te vullen en een bil te vormen in de hoop de pijnklachten te verminderen en het zitcomfort te verbeteren. Dat is niet teveel gevraagd toch?

Enigszins met getemperde verwachting reed ik richting Leiden.

De hoop op een nieuwe bil en oplossing voor het zit- en pijnprobleem probeerde ik een beetje te managen, omdat ik wist dat het niet eenvoudig zou zijn. Mijn zus nam de taak over van mijn aanstaande ex en zou bij de afspraak aanwezig zijn. Ruim op tijd parkeerde ik de auto op de invalideparkeerplaats, daarna begon het wachten op Manja. Een appje vertelde dat ze ‘onderweg’ was, maar de tijd begon te dringen. Ik haalde de rolstiel uit de auto, die overigens bijna uit de achterbak lazerde, doordat de leuning openklapte. ???? Het ging maar net goed. Nog even heb ik op de hoek staan wachten, maar gezien de tijd moest ik mij toch echt gaan melden bij de aanmeldzuil in het bijgebouw. Precies op het afgesproken tijdstip kwam zus aangesneld. Gelukkig!

We zaten nog maar net in de wachtruimte of we werden al opgehaald door mijn arts.

De kleine spreekkamer zat met ons erbij tjokvol. De orthopedisch arts, de plastische chirurg, twee coassistenten en mijn oncologisch verpleegkundige en tevens contactpersoon. ‘Is het oké als de leerlingen meekijken?‘ Ik zei natuurlijk ja, maar vond het wel een dingetje, omdat ik mezelf niet graag naakt laat zien. Het is namelijk best schokkend om te zien, maar alla. We bespraken eerst de pijnklachten, waarop een lichamelijk onderzoek volgde en ik dus letterlijk met mijn bil bloot moest. En dat onder toeziend oog van zes personen. Ai. Er werd gekeken, geduwd, gevoeld en getrokken om te zien wat en of er oplossingen te bedenken waren. Nadat ik mijn broek had opgehaald werd de conclusie redelijk snel getrokken en het was niet waar ik op hoopte.

Teleurgesteld. ????

Alle mogelijk oplossingen voor bekleding van mijn rechterbil passeerden de revue. Echter zouden deze allemaal slechts van korte duur zijn, omdat er met eigen weefsel gewerkt zou moeten worden en dat verdwijnt met de tijd. Dit lichaamseigen materiaal, bij voorkeur een spier, zou dan uit mijn linkerbeen gehaald moeten worden en dat is voor mij als eenbenige niet heel handig. Dat linkerbeen is mijn steun en toeverlaat. Die heb ik keihard nodig. Die opties zullen ze pas willen gebruiken in geval van nood, dus als het bot opnieuw aangetast of ziek is. Daarnaast zal de opvulling (bv buik-vet) rondom het drukpunt ook weer snel afnemen in volume en uiteindelijk oplossen. De risico’s om mij op de operatietafel te leggen zijn veel te groot, denk aan mogelijke infecties, wonden die niet dichtgaan en ziekenhuisbacteriën die schade aanbrengen. En je weet nooit of het resultaat echt de oplossing en pijnvermindering biedt. Het kan ook slechter uitpakken, waardoor ik meer last krijg en daar ‘zit’ ik al helemaal niet op te wachten.

Adem in, adem uit en accepteren maar weer.

Nou, daar zat ik dus, leunend op mijn linker bil, met een scheve rug. Met deze uitspraak zal ik het moeten doen. Daar komt ie weer; tis wat tis. Terug naar de tekentafel. De ergotherapeut zal samen met mij opnieuw op zoeken moeten naar een beter en op maat gemaakt ondersteunend kussen en een zijwaarts rugleuning. De prothesemaker mag blijven proberen iets te fabriceren om het drukpunt zoveel mogelijk vrij te houden. Het is en blijft een never ending story. Klik hier om mijn vlog te bekijken.

Swim to fight cancer

Team W-Ilse-kracht is een feit!

Spreuk van de dag

Tussen regendruppel
Zingt de zon
Haar eigen lied
Hard soms zacht
Maar altijd hoorbaar
Bij verdriet
En zelfs als jouw wereld
Op z’n kop
Plots stil blijft staan
Zal de zon jou altijd vinden
Met de kracht om door te gaan
Fem