Schrijven is zitten blijven totdat het er staat. Kees van Kooten

Leefdevol
Laten we het leven vieren
Proosten met een goed glas wijn
Hangen slingers op waar nodig
Overal een groots festijn
Want overal ter wereld
In elk land
In elk gezin
Verdient elke dag
een proost
Elk bestaan
een nieuw begin.
Ellen Meike 

Jaaa!! Mijn 700ste blog is bij deze een feit! ???? Een schouderklopje voor mezelf! Nooit geweten dat ik zo trouw zou zijn en blijven aan het schrijven over mijn leven als Ilse2.0. Mijn eerste blog ‘Aftellen‘ verscheen op 25 september 2018, een paar dagen vóór de amputatie. Het was in eerste instantie bedoeld voor mijn inner circle, zo kreeg iedereen op hetzelfde tijdstip dezelfde en juiste informatie. Dat scheelde een hele hoop tijd en energie aan het lezen en beantwoorden van de vele appjes die ik ontving. Die lering had ik getrokken uit de twee voorgaande ziekteprocessen. Ik schreef te pas en te onpas in mijn notities op mijn IPhone, om het daarna te kopiëren en plakken naar mijn WordPress account. Het eerste jaar schreef ik bijna dagelijks vanuit mijn rolstoel of liggend op bed, maar toen waren mijn blogs niet zo lang hoor. Het aantal woorden is aanzienlijk verhoogd, de frequente daarentegen is met de tijd wat gedaald, simpelweg omdat het leven ook voor mij steeds meer ritme heeft gekregen en er ook saaie dagen tussen zitten, waar geen smeuïg verhaal van te bakken valt. ????

Als ik in de toekomst kon kijken, zou het heden verdomd saai zijn. Toch?!

Het schrijven op mijn smartphone maakte op den duur plaats voor het toetsenbord van mijn laptop. Mijn WordPress account werd vervangen door een gloednieuwe prachtige eigen website, ontworpen door Mariska Eijsten van eenwebsitevoorjou.nl. Ik was (en ben) de koning te rijk! Jullie hebben al mijn struggles, emoties, doelen, valkuilen en valpartijen, gedoe met hulpmiddelen, zenuwslopende controles, mijlpalen en mijn hilarische avonturen als eenbenige????kunnen volgen. Nu zijn we op een paar maanden na, vier jaar verder en nog steeds vertrouw ik (bijna ????) al mijn belevenissen, gevoelens, hoogte- en dieptepunten toe aan het papier. Nou ja, de digitale versie daarvan dan hè. Ik denk dat ik een kleine honderd duizend woorden heb geschreven. Hoe dan?! ???? En dan heb ik het nog niet eens over de tijd die ik hieraan besteed. Het lijkt misschien of ik alles zo uit mijn mouw schud, maar laat ik je uit die droom helpen, dat is slechts een enkele keer het geval.

Schrijven is toch ook gewoon het alfabet in een andere volgorde zetten? ????

Schrijven is een soort therapie. Het kost tijd en energie, maar het helpt mij enorm om de dingen van me af te schrijven, te accepteren wat er is en te relativeren. Misschien voel ik het ook wel een beetje als mijn plicht of taak, nu ik afgekeurd ben, om iets terug te doen voor de maatschappij. Iets te betekenen voor anderen. Nuttig en nodig zijn. Iets toevoegen. Dat geeft mij een goed gevoel. Ik ben heel erg op zoek geweest naar zingeving en die heb ik gevonden in het bloggen en in mijn rol als ervaringsdeskundige bij lotgenotencontact, diverse stichtingen en instanties. Zo blijf ik altijd dichtbij mezelf, zonder dat het ten koste gaat van mijn gezondheid. Mensen inspireren, leren te relativeren en laten zien dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Dat we niet altijd alles maar voor lief moeten nemen. Morgen kan het zomaar anders zijn. Zolang ik plezier beleef aan het schrijven en jullie mijn verhalen inspirerend genoeg vinden en deze met een lach en soms met een traan lezen, heb ik mijn doel bereikt. Ik wil het leven als eenbenige niet mooier maken dan het is, maar ik relativeer en probeer het met humor te bekijken, want hé; ik leef en geniet! ????

Op een bepaalde manier zijn we allemaal een verhaal; maak er een goed verhaal van!

Ze zeggen dat als je iets echt wilt, je het gewoon moet blijven uitspreken en erin moet blijven geloven. Dus ja, ik roep het nog maar een keer. Wat zou het leuk (en handig) zijn als mijn blogs ooit gebundeld en uitgegeven worden. Vooral handig, omdat je nu heel ver terug moet scrollen als je mijn eerste verhalen wilt terug lezen. Ik krijg regelmatig de vraag van lotgenoten op welke manier mijn blogs vanaf het begin te lezen zijn. Nu moeten ze elke keer honderden blogs terug en als ze er dan één gelezen hebben, popt het weer terug op het meest recente bericht. Heel irritant. ???? De webbouwers bieden vooralsnog geen oplossing, mocht jij de gouden tip hebben, stuur me dan vooral een privé berichtje. Tot die tijd gaan we lekker op dezelfde voet door, op naar de 800!

Tropische temperaturen

Door warmte zetten dingen uit. Ik ben dus niet dik, ik heb het gewoon warm! ????

Op de warmste dag van het jaar, met een temperatuur van tegen de veertig graden, vond ik het een uitgelezen kans om mezelf maar weer eens in het diepe te gooien. Deze keer letterlijk dan. Het openluchtzwembad de Houtvaart zit tenslotte bij mij om de hoek, dus een excuus om niet te gaan kon ik niet verzinnen. Mijn zwemmaatje van afgelopen jaar was er niet, dus ik ging de uitdaging aan met ‘me myself and I’. Zo stond ik iets voor tienen netjes in de rij voor de entree. Mijn warming-up had ik al achter de rug, want ik moest op krukken die kant op, omdat je met een rolstoel niet bij het zwembad kunt komen. Heel ver is het niet, maar voor mij zo hupsend op krukken ver genoeg. ???? Lang leve mijn linker been, want die kanjer brengt mij toch op plaatsen waar ik met de rolstoel niet zou kunnen komen. Enne…sorry Houtvaart, vanuit mijn rol als ambassadeur van de Toegankelijke Stad Haarlem moet ik zeggen dat jullie voor toegankelijkheid nog steeds een onvoldoende scoren.❌

Het was file zwemmen…

Langzaam maar zeker werd het steeds drukker in de rij. Ik was duidelijk niet de enige die op het idee gekomen was om verkoeling te zoeken in het vijftig meter bad. Niet dat ik dat überhaupt verwacht had hoor. Toen de poort openging, sprong ik met mijn hand op de armleuning de trap op naar boven en kocht een kaartje aan de kassa. Vroeger, toen de kids nog klein waren, hadden we natuurlijk een abonnementje, later kocht ik vaak een 12-badenkaart. Dit seizoen was ik nog niet geweest, ik ben een mooi weer zwemmer. ????

Ik dook in één van de kleedhokjes, deed mijn jurk en schoen uit en mijn slipper aan. Op krukken liep ik naar de (senioren)trap in het zwembad, legde mijn krukken opzij en sprong voorzichtig tree voor tree het water in. Omdat er nieuwsgierige blikken mijn kant op kwamen, wilde ik zo snel mogelijk onderdompelen. Onzichtbaar zijn. Dus niet even wennen aan de kou op mijn buik. Nee, hup meteen plonzen! Niet erg trouwens met dit soort temperaturen, want het was heerlijk verkoelend. Al was het banen zwemmen of beter gezegd slalom zwemmen tussen de vele (gebruinde) lijven door. Zo druk had ik het nog nooit gezien…

Het water was constant in beweging en ik had het gevoel dat ik niet vooruit kwam.

Niet dat het uitmaakt, het is tenslotte geen wedstrijd, maar iedereen leek mij voorbij te zwemmen. Ik doe dan wel wekelijks aan aguafit, maar zwemmen is toch echt een andere discipline. Dit vraagt een andere vorm van kracht en conditie. De enige die ik kon inhalen was een vrouwtje van bijna negentig jaar, haha. ???? Meestal tel ik de banen en daarmee het aantal meters dat ik zwem, maar nu was ik afgeleid en al snel de tel kwijt. In plaats van de beoogde vijfhonderd meter zwemmen, heb ik het uurtje maar vol gemaakt. De douche sloeg ik over, want die staat naast het ondiepe kinderbad en in al hun ‘aandacht’ had ik even geen trek.

Issues…

Dus tjop tjop, uit bad, snel een kleedhokje in. Maar wat een gedoe, uit- en aankleden op één been, als je nat en plakkerig bent, zonder dat je met je kont op het houten bankje kunt zitten. Zonder kussen, kukel ik gewoon (nou ja gewoon…) om. Lag ik weer met mijn wang tegen de muur geplakt. ???? Na een gevecht met mijn lange jurk, zat alles uiteindelijk op zijn plek. Zucht! ???? Met iets meer zelfvertrouwen verliet ik het hok, in de hoop dat ik niet ‘gespot’ zou worden. Met een zomerjurk denk ik nog altijd dat het niet opvalt dat er maar één been onder het gewaad verstopt zit. Dat er slechts een voet onder vandaan komt, hebben ze vast niet in de gaten. Hoe dan ook dat zijn mijn issues, I know. Het was in elk geval een fijn en cool begin van deze tropische dag.

Jullie willen zon? Nu, hier ben ik dan… ???? En nu niet zeiken dat het te warm is hè?!

Om aan het zomerse strandgevoel ’te proeven’, ben ik in de middag toch even op mijn bike gestapt om richting Bloemendaal aan Zee te fietsen. Ja, je mag me voor gek verklaren hoor! Een weldenkend mens zou de hitte vermijden. I know. Onderweg stopte ik af en toe even in de schaduw om een slokje water te drinken en wat af te koelen. De vele bezoekers probeerden een parkeerplekje te vinden, wat leidde tot enorme  drukte en chaos in de straten achter de boulevard en bij de parkeerpleinen. Ik zeg; Lang leven de fiets! Bij Zandvoort krioelde het letterlijk van de mensen op het strand, in het water en stonden er rijen dik voor de verschillende vis- en ijskarren. Ik kon de zonnebrand van afstand ruiken. Heerlijk! Nederland genoot van een ongekend warme zonovergoten tropische dag! ????

Ride for the Roses

Ik rijd voor een roos uit liefde voor lotgenoten.????

Afgelopen mei stapte ik op de fiets voor de IPSO en het lokale Inloophuis Kennemerland. Centra voor leven met en na kanker, waar mensen ondersteuning kunnen krijgen om weer terug in hun kracht te komen. Nu staat de volgende fietstocht voor het goede doel alweer op het programma; De Ride for the Roses van het KWF in Almere. De laatste keer dat we meededen was tevens mijn eerste keer op de handbike in 2019. De 25 kilometer route was zelfs naar mij vernoemd. De edities van 2020 en 2021 zijn door Corona komen te vervallen. Dit is laatste goede doelen actie van dit jaar hoor, daarna ga ik jullie niet meer lastig vallen. Beloofd!

De dag van de Ride, 1 oktober, is het precies 4 jaar geleden dat ik mijn been verloor aan botkanker.

Er is in deze afgelopen jaren veel gebeurd. Ik heb keihard gewerkt om te komen, daar waar ik nu sta. Ik heb de nodige ups & downs gekend, maar er zijn ook veel mooie dingen op mijn pad gekomen. Zo mocht ik onlangs mijn verhaal delen in de tv-show van het KWF ‘Voor het leven‘. Heel mooi en bijzonder om een inspiratie te mogen zijn voor het immens grote kunstwerk van Judith de Leeuw, dat onze kankerverhalen symboliseert. Ook de Ride heeft veel voor mij betekend, het was mijn houvast in moeilijke tijden. Een stip aan de horizon. Een fysiek doel om naar toe te werken. Ook nu of beter gezegd juist nu het goed gaat zal ik, samen met team Ilse’s angels, aan de start verschijnen en zullen we kilometers fietsen om geld op te halen. Geld dat keihard nodig is voor meer en versneld kankeronderzoek, omdat iedereen een nieuwe dag verdient. Niets moet alles mag, maar wil je mij en mijn team sponsoren, klik dan hier. Elke donatie, groot of klein, is meer dan welkom! ????

Spreuk van de dag

Getekend door het leven
Een rugzak op haar rug
Toch lacht ze naar de wereld
En de wereld lacht terug.
Bijmar