We hebben onze Sim plat-geknuffeld, de wasjes zijn gedaan en mijn eigen bedje is weer beslapen. De vakantie voelt nu al verder weg dan dat ik eigenlijk wil. Gelukkig hebben we de foto’s nog. ????

Ondanks dat ik eigenlijk nooit naar huis wil, het bevalt me altijd prima op vakantie, is het toch fijn om thuis te komen in je eigen vertrouwde omgeving. Thuis. En casa. Het was vechten wie als eerste met Sim mocht knuffelen. Sven won het overigens met vlag en wimpel. Broer had de tweede week van onze vakantie goed voor onze trouwe viervoeter gezorgd en veel gewandeld. Thanks bro! In Brabant kennen ze geen zee, dus ze waren regelmatig te vinden op het strand van Bloemendaal. Volgens zijn stappenteller had hij een nieuw record bereikt. Sim ook denk ik, want hij was kapot na deze oppasweek. ???? Toch kregen we halverwege een berichtje dat onze Lab wat ziekjes was. Overgeven en diarree. Dat is nooit leuk (vooral niet voor degene die de troep op moet ruimen, arme broer ????), maar het kan gebeuren. Ons advies was; bij twijfel de dierenarts te raadplegen. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen en was hij binnen een paar dagen weer de oude. Inclusief de bananen in zijn oren.????

Hallo! Ik ben hug.

Bij de post zat een pakketje, het bleek een ‘Hug‘ te zijn. Dat is een rode knuffel met hele lange armen, die hij graag om je heen slaat. Misschien heb je hem ooit wel eens gezien of zelfs cadeau gegeven aan iemand. Dat is mooi want een deel van de opbrengst gaat naar kankeronderzoek. Er zat een kaartje bij met een lief dankwoord voor mijn inzet bij de televisieshow en de campagne ‘Voor het leven’. Het was afkomstig van de meiden van het KWF, waarmee ik de afgelopen maanden samengewerkt heb. Dat was nog eens leuk thuiskomen! ????

Je voelt je nooit zo aan vakantie toe, als de week erna.

Voor mij zit de vakantie er weliswaar op, maar de kinderen gaan volgende maand zelf ook nog een keertje op vakantie. Wat hebben ze het slecht hè, die jongelui?! ????Toch zal er eerst weer wat geld verdiend moeten worden natuurlijk, dus zij mogen de komende weken flink aan de bak. Uurtjes maken en euro’s verdienen. Ik pak mijn dagelijkse bezigheden (op een laag pitje) weer op en hoop een mooie zonnige zomer tegemoet te gaan.

Er zijn een paar dingen die ik deze week moet regelen. Of laten regelen.???? De banden van de rolstoel waren door het vele gebruik en de hoge temperaturen zo zacht geworden, dat ze wel wat lucht konden gebruiken. Rollen met zachte banden kost sowieso meer energie en dat heb ik gemerkt hoor. Ik heb twee paar rolstoelhandschoenen in twee weken tijd totaal versleten, dus ik moet op zoek naar nieuwe. En ja, de doppen van mijn krukken zijn inmiddels profiel-loos, dus ook die zijn aan vervanging toe, voordat ik straks languit op mijn bek ga. Misschien kan ik beter gewoon nieuwe kopen, want door het zand en zoute zeewater piepen en kraken ze aan alle kanten. En eigenlijk kan de rolstoel wel een schoonmaakbeurtje gebruiken…

Nog even terug naar de vakantie

Zo’n hekel aan wanneer bedelaars een bekertje met muntgeld naar me uitsteken. Jaja, ik weet het, je hebt meer geld dan ik heb. ????

Weet je trouwens dat ik goed geld had kunnen verdienen in Spanje? We hebben namelijk verschillende zwervers en bedelaars gezien, vooral in de grote steden, die hun handicap gebruikten om geld af te troggelen bij de toeristen. Een kwestie van zielig kijken en het bakje onder je neus duwen. In Alicante zaten er zelfs twee ‘amputados’ naast elkaar op de stoep. De één zonder armen, de andere met een half been. Lynn zei ‘hé mam, je kunt er zo naast gaan zitten, dan verdien je ook nog eens wat‘, de grapjas. Stiekem had ik het voor het maken van het perfecte plaatje wel willen doen, maar erg appetijtelijk zagen de heren er niet uit. Het bleef dus bij een hilarische gedachte. ????

Je wordt met de lach leuker! ????

Als eenbenige in de rolstoel is het niet alleen maar kommer en kwel hoor, we lachen ook heel wat af met dat stomme ding. Lynn had er een handje van om mij met een rotgang van links naar rechts te duwen en aangezien ik geen leuningen heb, ging ik alle kanten op. Een kermisattractie is er niets bij. Gillend ging ik over straat. Sven zorgde voor medelevende blikken, als hij mij al rennend met het zweet op zijn rug, de berg op duwde. Soms wisselden ze elkaar af, maar ze hebben me alle drie geholpen. Wat een bikkels hè?! Maar ja, er waren natuurlijk ook momenten dat er onenigheid ontstond wie ‘mama nu weer moest duwen’????, omdat ze het (en mij) een beetje zat waren. Leuk is dat niet, maar alle begrip.

Mams

Als je de woorden niet meer kunt vinden.
Als je niet meer weet wie ik ben.
Voel dan mijn liefde.
Want gevoel is de taal die je kent…

Hi mam, we zijn er weer. Terug van vakantie. Wakker worden!

De behoefte om bij mams op visite te gaan meteen na de vakantie was groot. Dus gingen Lynn en ik donderdags al naar Alblasserdam. Benieuwd hoe we haar deze keer zouden aantreffen. In de huiskamer was zij echter niet te bekennen. De meeste medebewoners waren er wel hingen bijna allemaal voorovergebogen in een stoel. Met hun mond open, lagen ze zowat met hun hoofd op de tafel te slapen. Een vreselijk verdrietig beeld. Zo wil toch niemand oud worden? Eén van de medewerkers vertelde dat ons mam moe was en ze haar na de lunch op bed hadden gelegd. ‘Kijk maar of ze wakker is, dan helpen we haar wel in de rolstoel‘.

Als ik inadem, moet ik uitademen. Dus… als ik inslaap, moet ik uitslapen! ????

Lynn en ik liepen naar haar kamer. De deur stond open en we zagen ons mam in diepe rust. Kwetsbaar en teer, maar met een zachte ontspannen uitdrukking op haar gezicht. Voorzichtig wilden we haar wakker maken. We begonnen zachtjes tegen haar te praten en haar te strelen. Ze gaf geen sjoege. We probeerden de schone slaapster wakker te kriebelen en te kussen, maar er gebeurde niets. Nou ja, ze ging steeds harder snurken, dat dan weer wel. We hebben uiteindelijk liedjes gezongen, grapjes gemaakt, verhalen verteld, maar ze gaf ‘niet thuis’. We werden er wel een beetje lollig van hoor. Na een half uur heb ik de verpleegkundige gevraag of zij nog tips had, want ja na twee weken en anderhalf uur rijden wilden we (o)ma natuurlijk dolgraag wakker zien. Helaas lukte het haar ook niet. We besloten om eerst bij Manja op visite te gaan en eind van de middag terug te komen, in de hoop dat dan haar luikjes geopend zouden zijn.

Daar zijn we weer!

Na een kopje koffie met een versgebakken appelflap en gezellig te hebben bij gekletst, gingen we opnieuw naar het verpleeghuis. Deze keer troffen we mams wel in de huiskamer. Ze oogde afwezig en had een bezorgde blik in haar ogen. Aan ons de taak om haar op te vrolijken. Lynn nam haar in de rolstoel mee naar de binnentuin en ik huppelde er met krukken achteraan. We kregen moeilijk contact en zagen dat ze lichtelijk geïrriteerd was door de schreeuwende kinderen die daar aan het spelen waren. Ze trok het niet, dat was duidelijk. Uiteindelijk hebben we op haar kamer in alle rust bij haar gezeten. We hebben haar geknuffeld en verteld over onze mooie vakantie. Het kwam niet binnen. Zelfs bij het zingen van oude liedjes, reageerde ze niet. Ik zag aan haar vochtige ogen dat ze verdrietig was en dat ze wat wilde zeggen, maar er kwam geen woord uit haar mond . ‘Och mam, kon je maar vertellen wat je nu voelde…’. 

Het was naar om haar zo te zien en het stemde ons ook verdrietig.

Het liefst zou ik haar troosten en zeggen dat alles goedkomt. Dat we naar haar huis zouden gaan om in de tuin te genieten van een lunch met de kleinkinderen, de zon, het groen en de kleurrijke bloemen. Dat alles weer wordt zoals het vroeger was. God, wat hebben we het fijn gehad met elkaar. Konden we de tijd maar terugdraaien. Heel eventjes maar.

Helaas, het is ons niet gelukt om haar aan het lachen te krijgen. Hoe gek we soms ook deden. Slechts één kleine glimlach kregen we cadeau, toen we wat foto’s wilden maken, maar daar bleef het bij. We hebben haar terug gebracht naar de huiskamer, waar ze meteen aan kon schuiven voor het avondeten. Ik had moeite haar zo achter te laten en bleef omkijken in de hoop nog een mooie blik van haar te vangen. Die kwam niet. Hier moesten we het mee doen. Onderweg naar huis vloeiden de tranen weer rijkelijk. Gelukkig kregen we in de avond van Manja een fotootje toegestuurd, waar mams zelfstandig een appelflap naar binnen werkte. Dat was goed nieuws. Zo zie je maar, ups & downs wisselen elkaar af. Misschien heeft ons bezoek toch een positieve draai gegeven aan haar gemoedstoestand. Daar houd ik me graag aan vast!

 Spreuk van de dag

Maak van maandag een feestje,
van dinsdag een festijn.
Zorg dat woensdag jaloers wordt.
Drink op donderdag zomaar wijn.
Want alle dagen zijn fantastisch.
Zing, lach, dans en fluit.
Ga niet wachten op het weekend,
leef elke dag voluit.
Lieverlief