Als baby in onze armen.
Als peuter op onze schoot.
Als kleuter aan de hand.
Als tiener al zo groot.
Als puber onderzoekend.
Als 18 jarige een mooie jonge vrouw.
Meid, wat houden wij intens veel van jou. ????
Wij hebben altijd geprobeerd,
je het beste te geven.
Om je zo voor te bereiden,
op je eigen leven.
Wees altijd trots op jezelf,
want je bent heel bijzonder.
Voor ons ben en blijf je,
ons grootste roze wonder.
En wat er ook gebeurt,
je bent nooit alleen.
Je hebt altijd de beschermende armen van je ouders om je heen.
Maak van je leven één groot feest,
Dan zijn al onze inspanningen niet voor niets geweest. ????

Op 8 juni 2003, eerste Pinksterdag, werd het mooiste meisje van de wereld geboren, we noemden haar Lynn.

De minuten tikten weg, terwijl ik naar de klok bleef kijken. Het verjaardags-appje had ik klaar staan, hoefde deze alleen nog maar met een druk op de knop te versturen. Precies om twaalf uur (00.00 uur) verzond ik mijn felicitatie naar Lynn en verraste ik haar met een videobelletje. Gek, wetende dat mijn ‘kleine’ meisje op bijna tweeduizend kilometer bij mij vandaan is. Ze nam vrolijk op en was onderweg naar vrienden voor een feestje. ???? ‘Het is hier nog geen twaalf uur hoor!‘, zei ze meteen. In Portugal is het een uurtje vroeger, maar hé ze is in Nederland geboren, dus jarig. Het klonk gezellig om haar heen en ik hield het kort, want ze had vast iets anders te doen dan met haar moeder te bellen, haha…????

De dag dat Sven 18 werd, lag ik in Heliomare.

Als de dag van gisteren kan ik mij herinneren hoe ik me voelde toen ik Sven, ook precies om twaalf uur, een felicitatie berichtje stuurde vanuit Heliomare. Niet veel later ging mijn telefoon en had ik een zwaar geëmotioneerde zoon aan de lijn, ook ik was in tranen. Hij vierde zijn verjaardag thuis met vrienden, Lynn en Frank en zou daarna de stad ingaan. Hij miste mijn aanwezigheid en ik die van hem. Mijn moederhart brak. God wat had ik die dag graag thuis willen zijn! Na het FaceTime gesprek kon ik ondanks alle pillen de slaap niet vatten. Ik heb die nacht amper een oog dicht gedaan en vele tranen gehuild, ik was ontzettend verdrietig, boos en voelde me eenzaam.

Feestje. Neem je eigen slingers mee, we zien wel wie er versierd moet worden. Loesje

Nu is de situatie gelukkig heel anders en we vieren haar verjaardag gewoon als ze weer thuis is. Niet groots, vanwege de coronamaatregelen, maar een piepklein feestje laten we niet aan ons neus voorbij gaan. Ze wordt maar één keer 18, toch? Onderin haar koffer had ik een klein cadeautje verstopt en in een envelop gedaan met de tekst dat ze het pakje pas op haar verjaardag mocht open maken. ‘Dank jullie wel voor het lieve cadeautje!! Super mooi! Love you all‘ ???? was de enthousiaste reactie op het zilveren kettinkje met de hangertjes van een zon ????, een maan ???? en ster. ???? Het cadeautje was duidelijk in de smaak gevallen.

Als de tijd vliegt. Vlieg mee.

Met liefde kijk ik terug op de afgelopen 18 jaren. Het was een complete verrassing dat ons tweede kindje een meisje bleek te zijn. Wat was ik blij dat we naast Sven, onze Lynn mochten verwelkomen. Een koningskoppel. De eerste tweeënhalf jaar van haar leven waren we onafscheidelijk. Daarna mocht ze naar de peuterspeelzaal het Bijenkorfje, waar ze genoot tussen alle vriendjes en vriendinnetjes. Toen ze vier werd ging ze net als Sven naar de ‘grote’ school, de Beatrix, prachtig gelegen aan het Houtmanpad. De kleuterklas vond ze spannend en stoer tegelijk. Ze ging net als ik vroeger op hockey en begon als puppie bij HC Saxenburg, later stapte ze over met haar vriendinnen naar HBS in Bloemendaal.

Ze ging lachend van groep drie naar groep acht.

Met elk jaar als hoogtepunt het schoolkamp. Met de fiets naar een camping en in logeren in tentjes. Het was één groot feest. Het afscheid van de Beatrixschool viel zwaar, ook omdat ik precies in haar laatste jaar voor de eerste keer ziek werd. Ze voelde zich daar als een vis in het water, maar het was tijd voor een volgende stap. De deuren van het Mendelcollege gingen open. Ze koos voor tweetalig onderwijs, waarmee ze liet zien hoe ambitieus ze is. In het vijfde schooljaar stopte ze met hockey en kwamen alle leuke uitjes en excursies te vervallen door Corona. En in plaats van in de kroeg te hangen en op de bar te dansen zat ze gezellig bij moeders op de bank. Eerlijk gezegd vond ik het wel gezellig, maar pubers hebben toch andere behoefte…

Zuur was het feit dat de Rome-reis gecanceld werd en er geen Kerstgala georganiseerd kon worden.

Na zes jaar bikkelen en kei hard werken volgde het eindexamen. En ‘as we speak’, zitten we te wachten op de uitslag, die we donderdagmiddag krijgen en zoals eerder gezegd, vol vertrouwen tegemoet zien. Opa Anton zei altijd tegen haar, ‘Jij komt er wel!’ en daar twijfel ik geen moment aan. Een nieuw tijdperk breekt aan. Lynn gaat ‘Gezondheid en Leven’ studeren aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Kleine meisjes worden groot en het leven en de wereld ligt aan haar voeten!

Geef elke dag de kans de mooiste van je leven te worden!

Wat is ze mooi.
Wat staat de tijd haar goed.
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
weer een beetje veranderd is.
Maar hoe groot ze ook mag zijn,
in mijn ogen blijft ze altijd klein.
Marco Borsato

Vaccinatie

Nu is het gewoon prikken wat de pot schaft.

Mandy, die vanochtend op de koffie kwam, verraste mij met een klein flesje bubbels, om toch een feestelijk tintje aan deze dag te geven. Dus zaten we voor twaalven al aan de drank, haha. Een klein glaasje maar hoor, gewoon voor de gezelligheid. Het fotootje werd meteen doorgestuurd naar het zonnige Albufeira ‘Proost lieve Lynn’. ???? Nu maar hopen dat de alcohol geen effect heeft op het Pfizer vaccin…

Hè hè, eindelijk was ik aan de beurt voor mijn vaccinatie. Mondkapje ✅, uitnodigingsbrief ✅, afspraakbevestiging ✅, paspoort ✅, gele boekje ✅, gezondheidsverklaring ✅, kortom een tas vol!  Zomers gekleed vertrok ik goed gemutst op mijn handbike naar de Kennemer Sporthal. Op de parkeerplaats daar koppelde ik mijn bike af en schrok enigszins van de enorme rij buiten. De prikkers hadden blijkbaar zojuist lunchpauze gehad, vandaar de drukte voor de deur.

Op het moment dat ik met mijn rolstoel wilde aansluiten bij de rij, werd ik opgemerkt door iemand van de organisatie.

‘Komt u voor de vaccinatie mevrouw?’ ‘Eh, ja’ zei ik. ‘Komt u maar hoor!’. De wachtende mensen in de rij hadden het nakijken. Ik werd als een koningin naar binnen geloodst en kreeg overal voorrang. Super lief en goed geregeld, maar ik schaamde mij er ook een beetje voor. Wie ben ik, om niet net als alle anderen op mijn beurt te hoeven wachten. Eerlijk gezegd had ik zonder problemen in de rij gaan staan, eh gezeten dan natuurlijk, maar tis wat tis! Ook stiekem wel fijn. ’Elk nadeel heb zijn voordeel’, aldus Johan Cruijff en zo is het.

Bij de eerste balie moest ik al mijn papierwerk afgeven, daarna werd ik vriendelijk doorverwezen naar de volgende post.

Spreuk van de dag

Wat ik zie in jou,
Is wat ik zie in mij.
Ik ben jou
en jij bent mij.
Lief leven