Herkenbaar? Nooit iets hebben om aan te trekken, maar ook geen ruimte meer in je kast hebben… SMLY

Je zal vast denken ‘Ben je alweer gaan shoppen?‘ Jaha, maar ik heb een goed excuus hoor. Ten eerste kreeg ik een uitnodiging voor de ‘Tasjes Sample Sale’ van Geisha, die je onmogelijk kunt weigeren, want het is veel voor weinig. ???? Daarnaast wilde Lynn deze keer heel graag mee, al heeft zij (net als ik) ook geen ruimte meer in haar kledingkast. Maar ja, een tasje vullen voor vijfentwintig euro binnen een tijdslimiet van één uur, is gewoon hartstikke leuk. Dochterlief wilde natuurlijk rijden, maar dat betekende wel dat we niet met ‘mijn’ auto, maar met de schakelauto zouden gaan. Deze heeft geen ruime achterbak waar de rolstoel lekker inpast, maar toch moest de stoel mee. Staand en springend op één been tussen kleding neuzen, is teveel gevraagd, laat mij maar rollen! ????‍????

Past hij zo?

Lynn en ik, twee vrouwen sterk, gingen samen de rolstoel in de auto zetten. Omdat deze niet inklapbaar is, het is een vastframe, werd de stoel beetje bij beetje ontleed. Eerst het kussen eruit, rugleuning ingeklapt en de wielen eraf. Lynn zette het frame in de achterbak. Gooide de klep dicht… maar dat lukte niet. Het paste niet. ???? De tassen die onder het frame lagen moesten eruit, want de stoel kwam te hoog uit. De tassen werden verplaatst naar de achterbank en opnieuw werd de rolstoel erin gezet. Klep ging weer niet dicht. Paste niet. Te breed. Stoel er weer uit getild (in deze auto zit geen lift natuurlijk) en de spatbeschermers eraf gehaald. Yes! Nu paste het wel, de achterklep kon net aan dicht. ???? De wielen, spatbeschermers en mijn krukken lagen op de achterbank. De auto zat propvol met delen van de rolstoel, maar alles zat erin dus konden we vertrekken.

Het was de eerste keer dat ik als coach-bestuurder, naast dochterlief, de snelweg op ging.

Beetje gespannen was ik wel, maar het ging prima. We hebben zelfs getankt onderweg. Stoer hè?! Na twintig minuten rijden waren we in Lijnden en parkeerden we de auto op de parkeerplaats van Geisha. Hier begon het gedoe met de rolstoel opnieuw. Het bouwpakket moest weer in elkaar gezet worden. Lynn zette eerst de wielen naast de auto, haalde vervolgens het vastframe uit de achterbak en zette de wielen op de rolstoel. De rugleuning werd opengeklapt en het zitkussen erin gelegd. Als laatste gingen de spatbeschermers er weer op. Zo, ik kon gaan zitten! Wij hadden het tijdslot van twaalf tot één uur, maar belden toch twintig minuten voor tijd aan bij de voordeur, in de hoop dat we eerder naar binnen mochten. Vorige keer ging dat namelijk goed. Nu niet. De deur zou om vijf minuten voor aanvang open gaan. Oké, prima wachten we gewoon even. Lonneke en dochter Liona waren inmiddels ook gearriveerd. In het zonnetje kletsten we wat, terwijl de rij groeide. Toen de entree (eindelijk) open ging, rolde ik samen met Lynn enthousiast naar binnen. Mondkapje op, handen desinfecteren en de naam werd gecontroleerd. Daarna wensten ze ons veel koop-plezier en mochten we met de andere dames de hal naar binnen.

Bij de ingang lagen de gewilde witte plastic tasjes.

Eerlijk gezegd had ik de tasjes kleiner verwacht, dat viel dus alles mee. Je mocht je tasje onbeperkt vullen, zolang je deze nog bij de handvatten kon vasthouden. Grappig hè?! Aan de zijkanten stonden kledingrekken en in het midden allemaal dozen, in lange rijen met looppaden ertussen. In de dozen volop kleding. Niets op maat. Niets op kleur. Niets op type kledingstuk. Eigenlijk niets voor mij, maar ja, een uitdaging was het zeker. Deze keer had ik echter voordeel van mijn rolstoel, niet qua kleding stapelen, want dat lukte niet, maar ik zat wel dichtbij de grond en kon prima in de dozen neuzen. Alle andere dames hadden na een uur bukken een kromme rug.

Het was dus goed kijken en pakken wat je leuk vond.

Oef, het ging er behoorlijk chaotisch en rommelig aan toe, heel anders dan bij de vorige sale, maar toen we eenmaal door hadden hoe het werkte, gingen we los. Ik denk dat als het gefilmd zou worden, het er hysterisch uit zou ziet. Allemaal vrouwen die vijfenveertig minuten haastig, met een verwilderde blik alle items bekeken, vast pakte, terug gooide in de doos op zoek naar een andere maat, om vervolgens het tasje rijkelijk vol te stouwen. Het laatste kwartier zocht iedereen een hoekje op, om de kleding zo goed en kwaad als het kon te passen. Zo grappig! Half naakte gretige dames, met het zweet op hun voorhoofd van de koop-stress. ???? Ik probeerde ook te passen, met in een rolstoel en zonder spiegel is dat best lastig.

Uiteindelijk keuzes gemaakt wat wel en wat niet definitief in de tas ging. Na het afrekenen liepen we richting de uitgang. Pakezel Lynn had haar handen vol met twee dikke tassen kleding en een stuk of vijftien kledinghangers die we bij de kassa mochten pakken. Onze aankopen moeten we tenslotte toch ergens aan ophangen. Ik rolde er vrolijk achteraan. Bij de auto begon het tafereel van het uit elkaar halen van mijn rolstoel opnieuw. Nu zat de auto echt tjokvol, er kon niks of niemand meer bij. Eenmaal terug in Haarlem moest het bouwpakket van de rolstoel weer in elkaar gezet worden, daarna begon Lynn met haar ‘modeshow’. ???? Morgen ga ik eens kijken of ik goed gescoord heb, geen idee of ik in de stress wel de goede maten heb gepakt. ????

Vrij-mi-bo

Het is twaalf uur geweest, het is vrijdagmiddag. Tijd voor de vrijdagmiddagborrel. Darum

Aangezien ik zaterdag met de buufjes deelneem aan de Bites & Bikes Kennemerland-West hebben Peet en ik ons wekelijkse fietstochtje verruild voor een wandelingetje in Elswout. Dit om mijn schouders en armen wat te sparen, twee dagen achterelkaar fietsen is net teveel van het goede. We hebben een mooi rondje gelopen en zijn daarna linea recta naar de Orangerie gegaan voor ons vrij-mi-bo in de zon. ???? Deze keer hadden we zelf niets meegenomen, Peet bestelde een wijntje aan de bar, terwijl ik met Leggy op de trap zat. Dit is inmiddels mijn vaste plekje daar. ???? We kregen zo’n plastic flesje die je van de huisarts altijd krijgt om je plasje in te doen…nu met witte wijn. Zag er niet echt smakelijk uit en ik bekeek de ober toch met andere ogen.???? Smaken deed het wijntje wel hoor. Op ons gemakje wandelden we daarna terug naar de auto en ik voelde de pijn alweer opkomen. Een wondje. Stom, want ik was mijn schapenvachtje (schaaphaar ????) ter bescherming vergeten er tussen te doen. ????  Peet zei zo mooi ‘Elk rondje, een wondje’, en helaas is dat vaak ook zo. Maar…dat mag de pret niet drukken, het was weer een fijne dag!

Spreuk van de dag

Als je te weinig energie hebt,
hoeft dat niet altijd te betekenen dat je teveel doet.
Maar juist te weinig doet,
waar je energie van krijgt.
thedailyquotesnl