Deze ochtend was anders dan anders. Ik zou voor het eerst in de auto (dus geen ambulance meer) naar het LUMC in Leiden gaan voor controle en een gesprek over mijn prothese. Best een spannende dag dus!

Vannacht heb ik lang wakker gelegen, kon gewoon de slaap niet vatten. Ik was vroeg op, omdat ik op tijd klaar moest staan voor een dagje Leiden. Frank kwam klokslag negen uur binnen, samen met Lynn en vriendin Aya. De twee dames hadden vandaag hun maatschappelijke (snuffel) stage bij de ergo-en fysiotherapie. Super leuk en lief dat zij dat hier mogen doen. De meiden gingen aan de slag en Frank en ik vertrokken naar Leiden. Het was best druk onderweg, maar om tien uur liepen wij het LUMC binnen richting de afdeling radiologie. Nu was de wachtkamer leeg, maar door een technische storing moesten we toch behoorlijk lang wachten.???? Nadat de röntgenfoto’s gemaakt waren, konden wij door naar de wondpoli. De wondverpleegkundige haalde het verband en de pleisters van de wonden. Zij was zeer tevreden, omdat beide wonden, zowel het donorgebied (schaafwond), als de wond achterop, zo goed als dicht zijn. Het zijn dus bijna geen wonden meer, maar ‘gewoon’ littekens.???? Een collega van de orthopedie keek mee en maakte een foto van de wond, zodat Dijkstra deze later kon zien. Hierna liepen wij naar de wachtkamer van de orthopedie, waar de prothesemaker van Heliomare al zat wachten. Omdat ik al te lang gezeten had, ging ik met mijn krukken een stukje lopen op de gang. Alleen. Een week eerder durfde ik dat echt niet. Dijkstra kwam steeds patiënten halen en toen hij mij zag staan(!) kreeg ik van hem een blije lach en een dikke duim naar boven. ????????

‘Natuurlijk’ ging ik, nadat hij ons met een armzwaai uitnodigde binnen te komen, lopend op mijn????krukken zijn spreekkamer binnen.????????

Hij complimenteerde mij met het lopen en zei dat ik er goed uitzag met mijn mooie krukken. Eerst was het een redelijk technisch verhaal tussen de arts en de prothesemaker. Deze laatste wilde namelijk in overleg met Dijkstra bepalen waar de steunpunten van de prothese moesten komen. Daarnaast wilde hij groen licht om in de middag van start te gaan met het gipsen van mijn ‘rechterheup’ om een mal te maken voor de korf. Maar Dijkstra vertelde dat het geplaatste bot nog 3 maanden nodig heeft om aan te groeien. Deze is nu nog niet bestand tegen een zware prothese. Daarnaast moet ik eerst heel sterk en zelfstandig worden met één been, ik mag niet afhankelijk worden van de prothese. Tja enigszins was dit een teleurstelling. Ik had gehoopt dat dit eerste stap zou zijn op weg naar mijn nieuwe been. Maar dat wordt nog even uitgesteld. Ik snap het wel, maar dit verandert wel het hele revalidatie traject. Hoe het nu precies gaat lopen, weet ik nog niet, maar één ding is zeker, ik moet trainen, trainen, trainen. ????????

Gelukkig waren de röntgenfoto’s goed en hebben we mijn medicatie lijst doorgenomen en bekeken welke medicijnen afgebouwd kunnen worden.

Over zes weken moet ik weer op controle en zal er een CT scan gemaakt worden van zowel mijn longen als mijn heup.????????

Het was inmiddels lunchtijd, dus na de afspraak gingen Frank en ik een broodje eten. Daarna met gierende banden terug naar Heliomare.???? Het zitten in de auto ging goed, maar ik was blij toen ik op mijn kamer weer even kon liggen. Frank vertrok en ik ging door naar de afspraak met beide prothesemakers, de ergotherapeut en de fysiotherapeut. Omdat Lynn mee liep voor haar stage en omdat ik haar moeder ben, was zij ook aanwezig bij dit gesprek. De prothesemaker deelde de informatie van het gesprek met Dijkstra en dat het plan veranderd was, er zou niet gegipst worden. Samen hebben we afgesproken dat we nu eerst gaan werken aan zitcomfort. We pakken later de draad wel weer op om de prothese te gaan bouwen. De prothesemaker gaf veel informatie over hoe mijn been zou gaan functioneren en hoe het er uit zou komen te zien. Toevallig hadden zij daar een dergelijke prothese staan, die ze ons eerst lieten zien. Wow…best heftig en groot, maar Lynn en ik schrokken er toch niet van. Ik heb de prothese ‘gepast’, zodat ik weet hoe dat voelt en wat mij te wachten staat. Uiteindelijk heb ik toch een goed gevoel overgehouden aan dit hele gebeuren. Volgende week zullen we in gesprek gaan met de artsen en therapeuten van Heliomare om een aangepast revalidatieplan op te stellen.

Mandy kwam om vijf uur om samen met Lynn, Aya en mij een hapje te eten in de Orangerie. De meiden vertelden dat ze onder de indruk waren van alle verhalen hier. Volgende week lopen ze nog een dag mee, maar vanavond gingen zij eerst naar het schoolfeest in het Patronaat. ???????? Mandy nam de meiden na het eten mee naar huis. En ik…ik ging plat en dit blog schrijven natuurlijk. ????

Soms lijkt je doel te ver, te groot, neem je tijd, dan lukt het wel. Grote plannen slaan vaak dood, omdat ‘graag’ wordt verward met ‘snel’.

Martin Gijzemijter