Mijn zus had voor mij, super lief, een strand jurk gekocht die ik eerder gezien had en erg leuk vond, maar vanwege de prijs had laten hangen.
Ons bin zuunig! ????Nu liep zij er tegenaan en bleek het ook nog voor de helft van de prijs te zijn. Ze bedacht zich geen moment en nam de jurk voor mij mee. Dus toen ik maandag bij haar was, heb ik deze gepast. Ja, hij paste! (rekt gewoon aan alle kanten mee ????) en kreeg ik het tasje mee naar huis. Blij mee! ????Vroeger bewaarden we nieuwe kleding altijd voor de zondagen, maar sinds ik dat zelf mag bepalen, trek ik mijn nieuwe outfits het liefst meteen aan. Mijn kinderen mochten dat ook altijd, want ik wist hoe leuk dat was. Tegenwoordig heb ik daar trouwens niets meer over te zeggen… ????
Nadat Lonneke dinsdagochtend bij ons een bakkie had gedaan en we bijgepraat waren over de vakanties en de rest, vertrok zij met de rollator die ik ruim een jaar van haar familie geleend had. Zij hebben het hulpmiddel nu zelf nodig en ik gebruikte het de laatste tijd op de slaapkamer eigenlijk meer als kapstok en steunrek, dan dat ik ermee liep. ???? Om terug te komen op mijn nieuwe dress, Frank vroeg na de koffie-date met Lon of ik mee wilde gaan fietsen. Natuurlijk! Altijd leuk! Maar omdat ik mijn joggingbroek nog aanhad, moest ik mij eerst ‘even’ omkleden. Leggy kan ik niet over een gewone broek met kort shirt dragen, want dan zie je het korset en alles wat daaraan vastzit (????????), dus daar draag ik altijd een tuniekje of iets dergelijks overheen.
Het was mooi weer en ik wilde dolgraag mijn nieuwe lange jurk aan te trekken. Zien ze Leggy ook niet zo prominent zitten, als ik voorbij scheur.
Eenmaal omgekleed stapte ik op de fiets…eh rolstoel. De jurk viel prachtig, je zag bijna niet dat ik een prothese droeg. ???? Nu alleen mijn bike nog aankoppelen…. Nooit bij nagedacht, maar mijn mooie nieuwe lange jurk zat gruwelijk in de weg.???? De bike koppel ik namelijk aan, door de stang van het stuur, onder mijn zitting in een buis te schuiven en vast te klikken. Precies, daar zat mijn mooie lange gewaad voor, dus moest ik mijn nieuwe aanwinst opstropen tot boven mijn knieën. Jammer hoor, daar ging het effect van de ‘twee benen look!’ ????
Zo goed als ik kon drapeerde ik de rok toch enigszins over Leggy’s knie.
Een bijkomend nadeel van de lange jurk was dat ik mijn prothesevoet niet goed kon zien en dat was best gevaarlijk. Die voet trilt door alle hobbels en bobbels onderweg steeds van de voetplaat af. Zelfs als ik Leggy met een klittenbandje vastzet aan het frame. Met de nodige regelmaat zette ik mijn rechtervoet dan ook netjes terug op de plaat. Moet er niet aan denken dat het mis gaat, dan sla ik waarschijnlijk volledig over de kop. ???? We maakten een mooie tocht door de duinen en na zo’n zeventien kilometer, ter hoogte van Driehuis, viel mijn ondersteuning uit. Grrr… ???? Pech onderweg!
De lampjes brandden wel en nee (hoor het je denken????) de accu was niet leeg, die had ik deze keer wel volledig opgeladen.
Voor de verandering. ???? Frank heeft vanalles geprobeerd om de ondersteuning aan de praat te krijgen, maar zonder succes. Voordat we het laatste stuk naar huis gingen bikkelen, hebben we eerst nog een terrasje gepikt in Santpoort Zuid, wat precies op de route lag. Daarna was het volle kracht vooruit. ???????? Frank duwde mij op bepaalde stukken, zoals mijn ouders dat vroeger deden tijdens het fietsen, als ik moe was of als we vette tegenwind hadden. Hand in de nek en gaan. Frank trapte zich suf en ik draaide me rot. ???? Toch leverde dat ook de nodige irritatie op, waardoor we allebei lichtelijk chagrijnig de laatste kilometers reden. Tja en op zo’n moment baal ik enorm dat ik zo beperkt en afhankelijk ben. In mijn hoofd vervloekte ik de situatie, maar ja dat hielp natuurlijk ook geen moer. ????Thuis hing manlief meteen aan de lijn met het nieuwe Hulpmiddelencentrum. Ook waagde hij een belletje aan de handbike leverancier. De verwachting is dat de trapsensor stuk is en dat klinkt mij, gezien het gebeuren, logisch in de oren. Helaas kan de onderhoudsbus van de nieuwe Hulpmiddelenspecialist Kersten, niet eerder dan maandag aanstaande voorrijden. En dan maar hopen dat ze het probleem kunnen verhelpen. Tot die tijd zit ik dus zonder fiets. Lekker dan! ????
Samen met Sven en Lynn ging ik, voor controle, naar de tandarts.
Deze keer had ik Leggy aangedaan, misschien niet heel handig, maar dat is het eigenlijk nooit. ????Het kost tijd om de prothese aan te doen, om naar de auto te lopen en erger nog om in te stappen. Ik moet Leggy soms bijna in mijn nek leggen om dat stuk staal door het portier van de auto te krijgen. ???? Bij de praktijk aangekomen, kostte het moeite en tijd om samen met Leggy uit de auto te komen, naar de receptie te lopen met als klap op de vuurpijl de trap naar boven te nemen. Ach, ik houd wel van een uitdaging en zie het maar als een kleine training. Veilig boven aangekomen, was Sven meteen aan de beurt.
Wij moesten, vanwege coronamaatregelen en het maken van röntgenfoto’s, op de gang wachten. Ik besloot te blijven staan, omdat het gaan zitten en weer opstaan in korte tijd, ook weer zo’n ding is. Lynn was als tweede aan de beurt en terwijl ik wachtte liep ik maar wat op en neer. Uiteindelijk was het my turn. Dochterlief hielp mij te gaan zitten op de behandelstoel van de tandarts en tilde Leggy op, toen de stoel in ligstand werd gezet, legde ze vervolgens mijn prothese naast mijn linkerbeen. Daar lag ik, met mijn mond wagenwijd open. Toch best spannend altijd, gaatjes of geen gaatjes, gezond tandvlees of ontstekingen? Gelukkig hadden we alle drie geen gekke dingen, al begon de tandarts bij mij met een verhaal over een mogelijk bezoek aan de kaakchirurg, omdat er een overgebleven stukje wortel, na een wortelkanaalbehandeling, was blijven zitten en wat ietwat ontstoken was. Dat wilde ik niet horen. ???? Geef mijn portie maar aan Fikkie! We hopen dat het niet nodig is, maar…blablablabla. ????
Tja en nu zit ik dus zonder handbike, best heel onhandig. ????
Ik doe bijna alles met dat ding. Vooral omdat er vandaag wat activiteiten in Haarlem op de agenda stonden en dat is met de fiets toch echt beter te doen dan met de auto. Frank was zo aardig (geheel vrijwillig) om deze ochtend als mijn privé-taxichauffeur te fungeren. Zo bracht hij mij eerst naar de sporthal. Ik was al twee weken niet geweest en wilde mijn sportrolstoel graag weer eens uitproberen. Rekening houdend met mijn pijnlijke arm, zou ik een klein uurtje meespelen. ????
Natuurlijk maakte ik graag gebruik van Frank zijn aanwezigheid en hulp om mijn sportstoel van het kettingslot te halen, die in een kleine donkere hal aan de trap vastgemaakt was.
Geen lichtknop te bekennen. ???? Hij reed de stoel door de smalle deur de hal binnen om vervolgens het wiel er terug op te zetten. Dat was eraf gehaald, omdat de stoel anders niet door de deur past. Te breed. Hoe ik dat een volgende keer in m’n eentje moet doen, is nog een raadsel, maar hoop dat er altijd wel een helpende hand is. ????♀️ Handig is het in elk geval niet voor mij, dat heb ik wel gezien. Er zit geen rem op de sportrolstoel en dat is wel iets om goed rekening mee te houden. Om veilig te gaan zitten, moet ik de stoel tegen een muur zetten, zodat deze niet onder mij vandaan rolt. Dat heb ik één keer eerder meegemaakt, misschien herinner je dat nog, op de camping tijdens een potje tafeltennis, waardoor ik maar liefst twee rugwervels brak. Nou, dat heb ik geweten…???? Nu, één jaar later, heb ik daar nog altijd last van. Frank vertrok en ik heb lekker een paar potjes gespeeld. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik niet alle wedstrijdjes gewonnen heb, maar we hadden lol en daar gaat het om. Rond half elf was manlief er weer om mij te halen (en helpen), hij haalde één wiel van de sportstoel, bevestigde de stoel met een kettingslot netjes aan de trap in de nog altijd donkere hal. Op mijn krukken hupste ik naar de auto, op naar de fysio…
De therapeuten en trainingsmaatjes vroegen zich af, waar mijn rolstoel (+handbike) was, omdat ik deze keer op krukken de fitness binnen huppelde.
Zij zien mij eigenlijk altijd met de rolstoel, terwijl dat thuis echt andersom is. Ondanks het warme weer, kregen we een pittige training. Een parcours met vijf verschillende oefeningen, die we allemaal vijfenveertig seconden moesten doen en dat in drie sessies. Ik was totaal afgemat! Zweet all over en met een hoofd als een tomaat hupste ik de deur uit, waar mijn taxi klaarstond. Het luie zweet zal er nu toe wel een keertje uit zijn? ????????
In de middag hadden Lynn en ik een afspraak bij de huisarts. Deze keer niet voor mij (ook wel eens lekker), maar voor dochterlief.
Zij vond het vast niet erg dat we met de auto moesten, fietsen is geloof ik niet zo haar hobby. ???? Heel rustig reden we naar de praktijk, gelegen op de locatie van het oude ziekenhuis (DEO?) waar onze kids zijn geboren. Het spannendste voor mij was het inparkeren, nadat we door een super smal straatje moesten rijden om bij het parkeerterrein te komen, maar het ging goed. De te hoge drempel bij de huisarts blijft mij verbazen, daar is echt niet goed over nagedacht, maar met Lynn aan mij zijde, sprong ik de treden moeiteloos omhoog. Na een praatje met de assistente (ze kennen me inmiddels ????) en het consult bij de arts, konden we naar buiten en net als heel Nederland gaan genieten van het mooie weer! ☀️
Spreuk van de dag ☀️
