De gevolgen van de Coronacrisis zijn niet te overzien.
Voor de economie, maar zeker ook op het sociaal maatschappelijk vlak. Wereldwijd gebeurt er veel, terwijl iedereen op dit moment zoveel mogelijk thuis in zijn eigen kleine wereldje leeft. Het is een beperking voor ons allemaal. Des te meer waarderen we straks weer wat we altijd ‘voor lief’ nemen. Niets is meer vanzelfsprekend, dat moge duidelijk zijn. Maar nu hebben we ermee te dealen en hoe langer deze situatie duurt, des te moeilijker het wordt om de maatregelen vol te houden.
We kijken zo uit naar het moment dat we meer vrijheid krijgen, al zal dat ook stapsgewijs verlopen. Persoonlijk (ander) leed, lijkt totaal in het niet te vallen in deze crisisperiode. Alsof er niets anders meer is dan Corona, alsof niets anders er meer toe doet, maar dat is natuurlijk niet zo. Bizar eigenlijk. Eerlijk gezegd ben ik mijn focus ook even kwijt. Voor het schrijven heb ik inspiratie nodig, maar wat schrijf je als het leven stilstaat. Er valt zo weinig te beleven.
Mijn dagen zien er hetzelfde uit.
De maandag is niet veel anders dan de zaterdag of zondag. Dus ik val in herhaling, sorry, maar hé, dat is de realiteit. Ik ontbijt, doe oefening voor mijn rug en arm, ga douchen, doe wat huishoudelijke taakjes en ik lees & schrijf wat. Vervolgens lunch ik samen met degene die honger heeft en thuis is en geniet ik buiten in de tuin van de zon. Als het mee zit en mijn ‘tennisarm’ het toelaat ga ik een stukje handbiken, zonder zware inspanning, gewoon om er even uit te zijn. Ik heb al bijna een week niet meer gewandeld met Leggy, vanwege de wondjes die ik eerder had opgelopen. Gelukkig gaat dat nu wat beter. Misschien dat ik morgen weer een blokje ga lopen.
Eind van de middag eten we samen en in de avond volgen we de ontwikkelingen rondom de Coronacrisis en kijken we wat tv.
Dat is het. Ja, achterstallige kleine klusjes zijn er genoeg in huis, maar het gaat mij toch echt niet lukken om zware dozen met boeken, foto’s en kleding uit de kasten te trekken. Laat staan alles te sorteren en vervolgens weer terug te zetten in een logische volgorde. Onmogelijk. Ik val bij het minst geringste om en krijg al pijn in mijn rug, als ik alleen maar kijk naar dat wat ik zo graag wil opruimen. Dus vraag ik een van de kids om ‘alsjeblieft een doosje’ uit de kast te halen. Natuurlijk doen ze dat, maar dan?
Uitzoeken gaat nog, al kan ik niet comfortabel op de stoel zitten om deze klus te klaren en op de grond zitten houd ik al helemaal niet lang vol. En vervolgens, als ik klaar ben, staat de doos te staan. Op de grond, in de weg, waardoor het voor mij al helemaal onmogelijk wordt om me in die betreffende kamer te bewegen. Zonder languit op mijn b.. te gaan. ???? Het gevolg is eigenlijk dat ik meer zooi maak dan opruim en dan krijg ik weer aan de stok met manlief… ???? Één been, het blijft een dingetje hoor! Toch mag en wil ik niet klagen. Nou ja, een beetje dan. ???? We zitten massaal in hetzelfde schuitje. Er zijn mensen die het veel moeilijker hebben dan ik en daar sta ik zeker bij stil. Wat als…????
Wat als?
Je geen internet thuis hebt? Hoe blijf je dan in contact met de mensen om je heen?
Wat als?
Je behoort tot de kwetsbare doelgroep en alleen woont? Hoe voorkom je eenzaamheid?
Wat als?
Je depressief of neerslachtig bent? Waar vind je dan het licht?
Wat als?
Je verdrietig of angstig bent en je een arm om je heen nodig hebt of getroost wil worden?
Wat als?
Je kampt met huiselijk geweld? Hoe blijf je veilig? Waar kun je terecht?
Wat als?
Je lichamelijke klachten of een blessure hebt en alleen een behandeling van de therapeut uitkomst biedt?
Wat als?
Je jouw dagelijkse portie beweging mist en een stok achter de deur nodig hebt om te sporten? Hoe houd je jezelf fit?
Wat als?
Je in deze tijd een kindje krijgt? Of opa of oma wordt? ???????????????????? Dan mag je als trotse ouders geen bezoek ontvangen en de trotse opa & oma mogen het kleinkind voorlopig niet vasthouden en knuffelen. Beschuit met muisjes op afstand dus…????????????
Wat als?
Je jouw baan door de crisis kwijt raakt of je eigen bedrijf kopje onder dreigt te gaan?
Wat als?
Je jouw vader of moeder thuis of in het verpleeghuis niet kan bezoeken, omdat ze in de risicogroep vallen? Hoe lang moet je elkaar nog missen?
Wat als?
Je ziek bent en je behandelingen zijn uitgesteld? Kan dat eigenlijk wel? Welk effect heeft dat voor je in de toekomst?
Wat als?
Je in het ziekenhuis of revalidatiecentrum ligt en geen bezoek mag ontvangen? Visites geven steun en zijn de lichtpuntjes van de dag.
Wat als?
Je in het buitenland vast zit en nog geen uitzicht hebt op een terugvlucht naar huis?
Wat als?
Corona ineens heel dichtbij komt en je mensen kent die besmet of ziek zijn en in het ergste geval komen te overlijden? Een drama.
Wat als?
Je iemand verliest die je liefhebt en geen ‘waardig afscheid‘ kan nemen? Dat is vreselijk pijnlijk en intens verdrietig. Traumatisch ook.
Wat als?
Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden en zoveel zorgen. Wat deze crisis voor een ieder van ons betekent zal verschillend zijn. Maar we moeten volhouden en op afstand blijven van elkaar. Zet hem op allemaal, ooit komt er een dag dat we terugkijken op deze crisis en langzaam de brokstukken bij elkaar kunnen vegen. De schade opmaken en ons verdriet met elkaar kunnen delen. Elkaar weer mogen vasthouden en knuffelen. Om er vervolgens weer vol tegen aan te gaan en er opnieuw het beste van te maken.
Stay strong, so will I! ????????
