We zitten alweer drie weken grotendeels thuis en we zijn er nog niet.

Ook deze maand april zitten we met Nederland in een ‘intelligente lockdown’. We mogen zeer beperkt naar buiten, maar hé… wij mogen in ieder geval nog een wandelingetje of fietstochtje maken. Even eruit om te bewegen, een frisse neus halen en iets anders te zien dan de vier muren thuis. Ze komen nog net niet op mij af. Van de ene kant mis ik de sociale contacten en het sporten buiten de deur enorm, maar het geeft ook een soort van rust. Ik hoef nu eens helemaal niets. Geen gerace tegen de klok of tegen mezelf om overal bij te willen zijn.

Er is rust. Ook binnen het gezin.

We hebben elkaar nog niet het huis uit gevochten…nou ja, op een enkele keer na dan. ???? En ik besef me, dat wat niet is nog kan komen, we moeten tenslotte nog (minimaal) een paar weken volhouden.???? Dat het goed gaat is mede te danken aan het feit dat de mannen hun ding buitenshuis kunnen doen. Frank gaat nog ‘gewoon’ naar kantoor en kan daar, op veilige afstand van zijn collega’s natuurlijk, zijn werk doen. Sven studeert de ochtenden op kantoor bij Frank, waar hij op zolder alle ruimte en rust heeft. De middagen sport hij veel, thuis traint hij met zijn gewichten, maar gaat ook regelmatig hardlopen en fietst mooie afstanden op de racefiets. Dus we zitten niet 24/7 bij elkaar op de lip. Dat maakt het draaglijker, voor ons alle vier.

Lynn en ik zijn het meeste thuis en wij kunnen het prima vinden samen. Over de dag verdeeld volgt zij de nodige lessen van school en ter ontspanning, puzzelt ze zich suf. Ze heeft al zeker drie puzzels van 1000/1500 stukjes gemaakt. Echt knap. ???? Zelf begin ik de dag, net als de kinderen, door op een vaste tijd op te staan en samen te ontbijten. Daarna leg ik mijn matje op de grond en doe ik de nodige rek- en strek oefeningen. Vervolgens ga ik douchen en doe ik wat kleine huishoudelijke klusjes, die voor mij gelijk staan aan een total body work-out. ???? De middagen gebruik ik, naast het uitzoeken van de foto’s (waar ben ik aan begonnen? ????) om te schrijven en wat te lezen.

Als het even kan zit ik buiten of stap ik op de handbike, om een klein rondje te fietsen. Ik geniet zo van het buiten zijn.

Toch heeft mijn lijf het zwaar, alles doet pijn en daar baal ik van. Vraag me niet waardoor het komt, maar mijn rug is stijver dan ooit. Mijn onderrug waar eerder mijn breukjes zaten, speelt enorm op. Heb de huisarts maar weer gebeld voor nieuwe pijnstillers. De tennisarm zeurt de hele dag door en ik tennis niet eens. ???? Om gek van te worden. De wondjes van het lopen met prothese zijn herstellende, maar ik mis daardoor mijn dagelijkse loopje. Verder zie ik eigenlijk niemand en dat is voor een gezelligheidsdier zoals ik, best heel saai. Heb net als de meesten veilig contact via social media. Pap en ik bellen elkaar zo om de dag en mams stuur ik kaartjes. Via de begeleiding van het verpleeghuis krijgen we soms foto’s toegestuurd van een blije moeder die lekker in haar eigen veilige wereldje leeft. ❤️

Konden we maar terug in de tijd.
De tijd dat er geen Corona was.
We hoeven de klok slechts een paar maanden terug te draaien.
Terug naar hoe het was.
Alles leek zo vanzelfsprekend.
De wereld was op elkaar ingespeeld.
Elk deel, elk land zijn eigen rol.
Dat alles valt met dit nieuwe vreselijk besmettelijke virus ineens weg.
De keten is doorbroken.
De wereld is stil gevallen.
De mensheid moet een pas op de plaats maken.
Jij en ik.
Iedereen.
Zoveel mogelijk thuisblijven en afstand bewaren tot elkaar.
Zonder elkaar te verliezen.
Hoe lang is er nodig om het juiste vaccin te ontwikkelen?
Wat heeft de toekomst voor ons in petto?
Niemand weet het.
Er moet iets veranderen.
Wij moeten veranderen.
De wereld verandert en wij moeten meebewegen.
Omdenken.
Opnieuw starten vanuit de basis.
Aangewezen op jezelf en je naasten.
Een tijdje zonder alle verleidingen en uitdagingen die het leven normaliter biedt.
Dat valt niet mee, maar we zien de noodzaak.
En alleen samen komen we daar, waar we willen zijn.
Daar waar Corona ‘gewoon’ een griepvirus is, die we uit moeten zieken.
Niets meer en niets minder.
Maar daar zijn we nog lang niet.
Er zijn vele slachtoffers te betreuren.
Het is de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog.
Onwerkelijk en verdrietig, maar het is de realiteit.
We moeten misschien inzien dat we niet alles in de hand hebben.
Maar we kunnen wel helpen de verspreiding tegen te gaan.
Het is niet ieder voor zich.
Maar samen voor ons allen.

Zoals beloofd nog wat mooie herinneringen uit ‘de oude doos’.

Zaterdagavond (4/4) om 21.00 uur wordt gevraagd een kaarsje te branden in de tuin of balkon voor al onze overledenen tijdens deze Corona crisis …doe je mee ? ????

Spreuk van de dag ????

Er is niets dat voorgoed verdwijnt als men de herinnering goed bewaart. ✨