Dinsdag stond deel twee van de wortelkanaalbehandeling op het programma. Sven zetten mij af voor de deur van Praktijk Mondig en ging daar in de buurt met Body, die achterin de auto zat, een rondje lopen. Ik huppelde naar binnen en meldde mij bij de receptioniste, die vroeg of ze achter mij aan de trap op moest lopen. Denk dat ze mij op wilde vangen als ik naar beneden zou kletteren…???? Wel lief, maar niet nodig. Vrolijk sprong ik tree voor tree naar boven. Ik zat net in de wachtruimte, toen de deur openzwaaide en de tandarts mij uitnodigde binnen te komen. Timing! De tandartsstoel voelde bijna vertrouwd, gezien ik daar nu voor de derde keer in korte tijd lag. Er werd een ring om de bewuste kies gedaan en ik kreeg een soort plastic hoes in mijn mond wat leek op een operatie kleedje, waardoor alleen de te behandelen kies zichtbaar was. De verdovingsspuit werd gezet en het geboor begon. De noodvulling werd verwijderd, de kanaaltjes schoongemaakt en de kies opnieuw gevuld. Na een half uur was ik klaar en hinkelde ik weer naar de trap, nu met een scheve mond. ???? Het zou naar zeggen nog zeker twee uurtjes duren voordat de verdoving uitgewerkt was en ik weer aan de koffie zou kunnen. Tree voor tree sprong ik een trap weer af en wilde ik naar buiten gaan, maar de zware deur hield mij tegen. Staand op één been met krukken in mijn handen, trekkend aan een te zware deur die vervolgens moeizaam en slechts een klein beetje openging was best een dingetje. Waar zijn de mensen als je hulp nodig hebt? ???? Ik wurmde mij door de kier naar het halletje waar de buitendeur ook met de nodige moeite openging. Handig dit, voor je het weet zit je tussen de deur geplakt…???? Een warm welkom gevoel kreeg ik hier in ieder geval niet van. Sven en Body zaten in de auto te wachten en samen reden we terug naar huis. Tijdens de lunch kreeg ik een belletje van het CBR. Ik was in positieve shock; zou ik eindelijk mijn rijbewijs krijgen? Maar nee, het verhaal bleek anders. De aardige mevrouw aan de telefoon reageerde op mijn mail van afgelopen week en het ingevulde contactformulier over mijn vraag betreffende de status van mijn gezondheidsverklaring. Heel mooi kon ze het verhaal niet maken, ze vertelde dat er een melding in het systeem was gemaakt op 17 februari, één week nadat ik de rijtest met succes volbracht had. Vanaf die datum kon ik binnen dertig dagen het papiertje thuis verwachten, wat ik nodig heb voor de aanvraag voor een aangepast rijbewijs bij het gemeentehuis. ???? Resumé, de gezondheidsverklaring met de positieve uitslag van de test kan of volgende week binnen zijn of over een maand. Waarschijnlijk ben ik tegen die tijd alweer vergeten hoe ik met links moet rijden…????

Op mijn handbike fietste ik naar de apotheek op de Zijlweg. Ik koppelde mijn bike af en rolde met mijn rolstoel naar de entree van Apotheek Loomeijer. Meestal gaat de voordeur open met een druk op de knop, maar deze keer gebeurde dat niet. Ik probeerde de deur open te duwen, maar ook deze was enorm zwaar en kreeg ik niet genoeg open om mezelf met de rolstoel over de drempel naar binnen te wurmen. Ook deze keer geen hulptroepen in de buurt. ???? Ik bleef een paar keer op de knop drukken en probeerde via de kier te roepen of iemand de deur voor mij open wilde doen. Eindelijk werd ik gezien ???? of gehoord ???? en liet de apotheker mij binnen. Fijn. Mijn receptje was deels voorbereid en ik kreeg de medicijnen mee naar huis. Donderdag moet ik terug voor de pillen tegen de overgangsklachten, want die waren niet op voorraad. Wat later in de middag kwam de prothesemaker nog langs om Leggy terug te brengen, wat een service! Cor had het korset wat lager gemaakt en aan de achterkant bij de bil wat meer ruimte gecreëerd, door ook daar een deel weg te halen. Natuurlijk moest ik passen en in huis een paar stappen lopen, maar pas na een paar wandelingen buiten kan ik echt beoordelen of het beter zit. De eerste indruk was oké, maar ik weet inmiddels dat dat niet alles zegt. We gaan het de komende dagen zien.

Na het avondeten gingen Lynn en ik samen met Marie, Irene en Dewy ophalen voor een avondje shoppen in Santpoort Noord. Lonneke, Janine, oud collega Annelies en Carla kwamen daar rechtstreeks naar toe. Daisy en haar enthousiaste moeder Marijke hadden ons uitgenodigd voor deze shoppingnight en ontvingen ons hartelijk bij de tweedehandswinkel Gijs & Guus.

Goed om te weten is dat de kleding die bij Gijs & Guus niet verkocht wordt, gedoneerd wordt aan Kledingbank IJmond. Mooi initiatief! We kregen een lekker kopje koffie of thee aangeboden en daarna werden we ‘losgelaten’ in de winkel. Heerlijk struinen door alle rekken, nou ja, ik bleef zitten en de rest ging struinen en lieten mij zien wat er allemaal te koop was. Jasjes, schoenen, tassen, broeken, bloesjes, jurkjes en tuniekjes, genoeg leuks! Mijn uitgekozen kleding werd in een kleedhok ophangen, zodat ik later in één keer alles kon passen. Vroeger kon ik uur shoppen, dat is jammer genoeg wel verleden tijd, het kost me nu veel energie. Grappig om te zien hoe iedereen blij werd van de leuke dingetjes die we zagen, om de beurt aan het passen waren en elkaar de kleding showden. Dit alles onder het genot van een klein wijntje en een zoutje, echt heel leuk. Met de nodige tassen vol betaalbare kleding verlieten we content de winkel. In het voorjaar gaan we graag op herhaling! ????
Nieuwsgierig? Kijk eens op: http://gijsenguus.com/

Helaas moest ik het in de nacht wel bezuren, enorme pijn in mijn rug en fantoompijn hielden mij uit mijn slaap. Voor mijn gevoel viel ik tegen de ochtend pas in slaap en startte ik deze dag met een behoorlijke achterstand…????
Klokslag tien uur stond Eveline, mijn personal coach, voor de deur. Het was tijd voor de volgende sessie. Eerst hebben we een beetje bijgepraat over het ambassadeurschap van de Heliolympics en mijn schrijven, vervolgens gingen we een soort stoelendans doen met de ‘Voice Dialogue, Ik (k)en mijn ikken’. Voice Dialogue gaat uit van het idee dat je als mens uit diverse kanten oftewel verschillende ikken (personen) bestaat. Deze ik-personen kijken allemaal met andere ogen naar de wereld, houden er verschillende gewoonten op na en hebben een eigen stem, anderen gevoelens, verlangens, angsten en gedachten. Sommige van die subpersonen zijn dagelijks in ons aan het woord en hebben veel invloed op hoe we ons gedragen. Bij mij is dat vaak de ‘actiegerichte‘ Ilse, die energie krijgt van leuke dingen doen, iets wil beteken voor anderen en graag onder de mensen wil zijn. Het is leuk om zo naar jezelf te kijken, en het biedt een aantal inzichten. Zo wordt het makkelijker te begrijpen waarom je soms dingen doet, zelfs als dat niet is wat je wilt doen. Een leuke oefening trouwens voor iemand met één been, want het was tevens een soort ochtendgymnastiek. ???? Per stoel, dus bij mijn vier verschillende ikken, werden er vragen gesteld waarbij ik naar mijn andere ikken moest kijken, waar stonden ze ten opzichte van elkaar en krijgen ze allemaal dezelfde ruimte en aandacht? Daar kwam de ‘balans’ dus ook weer om de hoek kijken. Erg interessant en gek genoeg (of niet) raakte het mij soms enorm.

Na deze toch wel intensieve ochtend, kwamen Manja en mams bij mij lunchen. Even ontspannen, bijpraten en lekker eten. Gezellig! ❤️

Spreuk van de dag ????

Soms is er niemand zulk goed gezelschap als jijzelf.✨