Selecteer een pagina

Lieve Bloglezers,

Jullie volgen al enige tijd mijn blog als Ilse2.0.

Mijn verhaal schrijven en delen is waarmee ik mijn avonden vul.

Het is vast niet altijd even boeiend om te lezen.

Ik vertel vaak over de revalidatie, het gedoe en het ziekenhuiswezen.

Tot drie keer toe werd er bij mij een bottumor geconstateerd.

Daardoor is mijn en ons leventje totaal gekeerd.

Er volgde een tijd vol tranen, onzekerheid en angst.

Maar het wachten op de uitslagen duurde het langst.

Op 1 oktober 2018 ben ik in Leiden geopereerd.

En is uiteindelijk mijn rechterbeen geamputeerd.

Een ziekenhuis- en revalidatiekamer vol bloemen, kaarten en visite.

Dat waren lichtpuntjes waar ik echt van kon genieten.

Vijfentwintig lange dagen in het ziekenhuis.

Aansluitend naar Heliomare, dichterbij huis.

Nu leer ik leven met mijn prothese en rolstoel.

En fiets op mijn handbike op weg naar mijn persoonlijke doel.

Momenten van ups & downs volgen elkaar op.

Een achtbaan van emoties, zonder enige stop.

Gevoelens van wanhoop, paniek en verdriet.

Maar ook hoop, positiviteit en kracht ontbreken niet.

Mijn w-ilse-kracht houdt mij op de been. ????

Ook de komende tijd sla ik mij er wel doorheen.????????

Je weet tenslotte pas hoe sterk je bent,

Als sterk zijn de enige optie is die je kent.

Het leven is mooi, ondanks alle tegenslagen.

En ik probeer zo goed als ik kan de zware last mee te dragen.

Ik geniet van het leven en vind het fijn,

dat er zoveel lieve mensen om mij heen zijn.

Inmiddels heb ik al 342 berichten gepubliceerd.

Nadat ik voor de derde keer was gediagnostiseerd.

Met 196.555 woorden in totaal,

Heb ik jullie meegenomen in mijn verhaal.

Jullie steun en aandacht.

Hebben mij zeker veel gebracht.

Een digitaal cadeautje tot besluit.

Deze rode roos als teken van dankbaarheid reik ik graag aan jullie uit.

Liefs,

Sinter-Ilse2.0 ❤️