Vandaag is de dag
hij komt maar één keer
morgen dan is het
vandaag al niet meer.
Niet zeuren, geniet
van het leven, het mag.
Maar doe het vandaag
want vandaag is de dag.

Soms komen herinneringen stiekem uit mijn ogen… en rollen over mijn wangen. #sef

9 maart 2025
Het was een bijzonder mooie en zonnige dag, precies één jaar na de uitvaart van pa. Zo had het moeten zijn en zo was het. Toch was het vreemd om weer op de begraafplaats de Lichtenberg in Bavel bij elkaar te komen. De plek waar we vorig jaar op 14 februari afscheid hebben genomen van ons mam en eerder (in 2021) van haar man Anton en waar zoveel familie van ons begraven ligt. Op een steenworp afstand van Jorns huis en zowat in de achtertuin van het appartement waar mama de laatste jaren gewoond heeft, totdat ze dementie kreeg en noodgedwongen moest verhuizen naar een verpleeghuis.

Deze dag maakten we de cirkel rond door zijn as terug te geven aan de
aarde.

Pa wilde niet begraven worden, maar had er zelf – in overleg met ons – voor gekozen om hier uitgestrooid te worden. Zo zou hij op een hele bijzondere manier herenigd worden met de familieleden die hem voor zijn gegaan. Een uitstrooiveldje hebben ze niet, maar helemaal achter tegen het weiland en de bosrand aan staat een prachtige boom met een bankje. We wisten meteen dat dit zijn plekje moest worden. Vorig jaar juni hebben we daar samen een tijdje in stilte gezeten (zie foto boven dit blog). Met een geweldig uitzicht, rustig gelegen en midden in de natuur. Het totaal plaatje klopte. Pa wandelde vaak, voordat zijn versleten heupen te pijnlijk werden, en belde mij altijd vanaf een bankje in het bos. Gewoon even om mijn stem te horen. Dit bankje zal ons plekje worden om dichtbij hem te kunnen zijn.

We verzamelden met de hele familie bij de entree van de begraafplaats.

Na een kopje koffie bij Jorn thuis hevelden we wat as over naar de vlinder-urn van Manja. Het beetje as wat ernaast ging waaide de tuin in (oeps) en de rest bewaarden we in een afsluitbaar plastic bakje. Niet verder vertellen hoor, maar dat was gewoon een tomatenemmertje.🤭 Sorry, pa, het is maar tijdelijk! Jorn had zijn urntjes al gevuld, maar ik had nog niets gevonden dat ik echt graag wilde hebben. Ik weet niet of jij wel eens op zoek bent geweest naar een kleine urn, maar het valt niet mee. Ik vind echt niet alles mooi en het moet natuurlijk passen bij pa en het huis. Ja, het oog wil ook wat. Voor een klein potje, niets bijzonders, vragen ze gerust €80 en meer, wat een geld hè? Maar goed, ik ben er bijna uit en als het zover is, zal ik wat as van ons mam en ons pap krijgen, zodat ze altijd een beetje bij me zijn.

Afscheidsbloem.

We reden in vijf minuten naar de Lichtenberg. Daar kwamen we met de familie van Riet samen om definitief afscheid te nemen van pa. Het was mooi weer en toch was het rustig, wat ons natuurlijk wel goed uitkwam. Op de plek, rondom de boom nam Manja het woord en vertelde in het kort wat pa voor ons betekend heeft. Tessa vertelde namens Riet, hoe groot het gat is wat hij heeft achtergelaten en hoe ontzettend hij wordt gemist. Daarna strooiden Manja, Jorn en ik zijn as uit, er leek geen einde aan te komen, wat een hoop. Ja pa zijn urn was aanzienlijk zwaarder dan die van ons moeder. Toch liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist. 😉 Het nummer van André Rieu ‘Ballade pour Adeline’, wat we ook op de uitvaart hebben gedraaid klonk door ons zelf meegenomen boxje. Ik kan je één ding vertellen, we hielden het niet droog. Het voelde alsof dit nog definitiever was dan het al was. Nooit meer samen, maar voor altijd in ons hart. Tranen rolden over mijn wangen. Daarna legden we wat mooie bloemen neer en waren even stil met elkaar. We sloten af met het gedichtje ‘Vandaag is de dag…’ dat op zijn rouwkaart stond.

Vandaag zou pa 90 jaar geworden zijn.

10 maart 2025
Echt niet iedereen is een lang leven gegeven. Pa heeft bijna de 90 mogen aantikken. Een zeer respectabele leeftijd, waar we allemaal heel dankbaar voor zijn, dus ja we vierden stilletjes zijn verjaardag en hebben geproost op zijn leven.

Lieve paps,
Wat hadden wij je nog graag wat langer in ons midden gehad om te genieten van je pretogen, je gulle lach en gezellige aanwezigheid. Wat zouden we graag nog één keer samen ‘eier’ eten, een trappist drinken bij ‘in den Bockenreyder’, een ijsje bestellen bij Isidoor en een toertochtje maken in het paarse eendje, waar de meest diepe en waardevolle gesprekken als vanzelf kwamen. Ik zou nog één keer willen luisteren naar al je verhalen, soms flink aangedikt (pa had tenslotte een vleugje drama Queen in zich), maar waar ik nooit genoeg van kreeg. Je leeft altijd voort in ons, want jij bent deel van ons en wij van jou. Echt verdwenen ben je pas als de herinneringen vervagen en er niet meer zijn. Gelukkig hebben wij nog heel veel herinneringen aan jou die wij koesteren en graag met elkaar blijven delen. Dank je wel voor alles lieve papa, ik stuur een kusje naar boven, vang jij hem op? ❤️

Dagbesteding

Naast alle sportiviteiten ben ik druk als ervaringsdeskundige op divers gebied.

Het leven bestaat nu wel even uit het goed plannen van mijn dagelijkse bezigheden rondom het trainen. Als je geen ‘gewoon’ werk hebt, zoek je naar iets wat je voldoening geeft. Nou ja, laat ik vooral voor mezelf spreken, ik heb vrijwilligerswerk nodig om mij onderdeel te laten zijn en voelen van de maatschappij. Zoals je weet zet ik mij als communicatietijger en ervaringsdeskundige in voor het IPSO Huis Kennemerland, ben ik ambassadeurs van Toegankelijk Haarlem en sinds kort ben lid van de ledenraad van de Rabobank. Vervelen doe ik mij bijna nooit, sterker nog, soms kom ik tijd te kort. Zo rolde ik dinsdag van de ene naar de andere vergadering. 😅 Wel grappig trouwens dat we met een stoet aan rollers door het gemeentehuis gingen. Het maakte duidelijk indruk op de afdelingen zoals handhaving waar we langs kwamen. Alleen maar goed, want zij zijn mede verantwoordelijk voor het vrijhouden van de stoepen, waar wij regelmatig belemmerd worden door obstakels. Kortom we moeten ze te vriend houden, dus zwaaien we vriendelijk in het voorbij gaan!

Toegankelijk Haarlem.

Ledenraad.

HelioHeroes

Deze week mocht ik maar liefst 5 uur en 34 minuten op de fiets zitten.

Wat was het fijn, na de hele hectiek rondom de diefstal van onze twee ligbikes afgelopen week, dat we weer wat kilometers konden maken. Het was nog even afwachten en aankijken of ze schade hadden opgelopen, maar dat viel gelukkig alles mee. Zo vertrokken mijn fietsmaatje Bart en ik zaterdagochtend weer voor een hersteltraining van 16 km. Het werd een rondje door de duinen en het hoger gelegen Bloemendaal. En wow, wat een huizen staan daar zeg! Niet normaal. Ik keek mijn ogen uit en dat leidde lekker af van de inspanningen die ik moest leveren. 😅

Twee oudere dames die we tijdens ons rondje door de luxe wijk een paar keer waren tegen gekomen, spraken ons bij een rustig kruispunt aan. Ze waren enorm geïnteresseerd in onze fietsen, maar ook in onze handicap en uitdaging. Waar ik altijd hoop dat het ontbreken van mijn rechter been niet direct in het oog springt, hadden ze dat natuurlijk wel meteen gezien. ‘Mogen we vragen hoe je je been bent verloren? Was het een ongeluk?’ Toen ik antwoordde dat het door botkanker kwam, waren ze (zoals meestal gebeurd) lichtelijk geschokt. Maar we hielden het vrolijk en het zonnetje scheen, dus wensten we elkaar een mooie dag en knalden wij door de heuvel op.

It hurts now, but one day it will be your warming up.

Afgelopen maandagmiddag en woensdagochtend stonden er twee sprinttrainingen op het programma. We hadden wederom mazzel met het weer en dus was het naast het fysieke afzien ook genieten van het zonnetje en buitenzijn. Het eerste rondje met sprints hebben we gedaan rondom Elswout en de Zeeweg, waar het aanzetten tot een sprint – naast alle heuveltjes – goed te doen is. De tweede route liep via Elswout, Aerdenhout, Zandvoort, Bloemendaal aan Zee en weer terug. Beide keren hebben we zo’n 20 km gefietst en vergeet niet dat dit op pure armkracht is. Is het altijd leuk? Nee zeker niet, maar soms kijk ik er al wel naar uit en hoop dat het uiteindelijk vooral makkelijker wordt. Het is steeds weer op je tanden bijten en doorzetten, tegen grenzen aanrollen en grenzen verleggen. Nou ja, we hebben nog drieënhalve maand te gaan…🙈

Slachtofferhulp.

Ik kreeg vandaag trouwens post van het arrondissementparket en schrok me rot. Wat heb ik fout gedaan, dacht ik ietwat gespannen toen ik de dikke envelop opende. Bleek het te gaan de rechten en wensen van mij als ‘slachtoffer’ van de diefstal. Goed dat het in Nederland zo netjes geregeld is, maar wij hebben de bikes terug en hebben ons lesje geleerd. Slachtofferhulp of schadevergoeding is niet aan de orde. En door! Oh ja, terwijl jij dit leest, kan het zijn dat we bezig zijn met de duurtraining van tweeënhalf uur…😅

Enne…vergeet niet; Vandaag is de dag…dus geniet! 😘

Spreuk van de dag

Wees lief voor jezelf
Naast jouw grens ligt een plekje,
heus geen openbaar domein,
laat het enkel en zacht betreden
door wie hier van jou mag zijn.
#lizismore