Alles wat je aandacht geeft groeit.
Dat gaat zeker op voor onze jonge viervoeter. Sim vraagt veel aandacht, krijgt veel aandacht en groeit met de dag. Met zijn vijf maanden staat hij hoog op zijn poten en weegt alweer eenentwintig kilo schoon aan de haak. Hij is zijn tandjes aan het wisselen, maar we hebben er slechts drie gevonden, de rest heeft hij waarschijnlijk opgegeten. Het bijten met het halve tandeloze bekkie is lang zo erg niet, haha. Elke ochtend is het weer leuk om beneden te komen en met hem te knuffelen. Ook elke keer als je thuis komt is hij blij, tenminste als hij niet slaapt. Of eet. ???? Hij mag niet op de bank (probeert hij natuurlijk wel), maar we nemen hem af en toe op schoot en dat vindt meneertje heel gezellig. Hij mag niet naar boven, want voor je het weet ligt het hele huis onder de zwarte hondenharen ????, maar hij heeft de trap en nu ook de eerste verdieping ontdekt. Toen hij vandaag even kwijt was, bleek hij boven in de badkamer te zitten….????
Sim is speels en heeft meer speelgoed en knuffels dan menig kind.
De tuin vindt hij fantastisch, want daar kan hij lekker rennen, dollen en graven. Met dat laatste is Frank minder blij. Alle plekken waar hij gegraven heeft zijn inmiddels verstopt onder planken, potten en kratjes bier. Het moet niet gekker worden. ???? Al vrees ik dat hij toch ergens een geschikt plekje gaat vinden. Voor zijn laatste plasje van de dag komt hij niet zomaar zijn bedje uit, nee hij blijft lekker liggen en wacht gewoon totdat hij eruit getild wordt. Sterker nog, hij wil het liefst naar de voordeur gedragen worden. Verwend nest. Maar wel een heel lief verwend nest! ????
De puppycursus van KynoConnect ligt vanwege corona al een tijdje stil.
Om toch bezig te blijven, konden we een online training volgen. Dat is fijn, maar eerlijk is eerlijk, het is niet hetzelfde. De uitdaging zit hem juist in het opvolgen van commando’s als er andere mensen en honden rondlopen. Sven oefent veel met hem en dat werpt zijn vruchten af. Ik probeer ook een paar keer in de week te trainen met de rolstoel en dat gaat best heel goed. Het gaat natuurlijk om korte stukjes, het moet leuk blijven, maar alles wat hij nu leert is meegenomen. Gelukkig mogen we de twee komende maandagen op locatie, met mondkapjes op, buiten en op anderhalve meter afstand (hoe veilig wil je het hebben?) komen trainen. Fijn!
Empty Leggy
Na een wandelingetje met Sim naast de rolstoel, wilde ik op mijn handbike een boodschapje doen.
Voordat ik vertrok deed ik mijn prothese aan, maar nog voor ik Leggy had vast gemaakt, begon het been te piepen en trillen. Wat nu weer? De batterij was leeg. Hè wat stom! Normaal leg ik mijn been ’s nachts aan de oplader, maar dat was ik vergeten. Leggy was harstikke leeg en dat bekent dat ze haar poot stijf houdt. Letterlijk. Aangezien ik niet van plan was met haar te gaan lopen, ze mocht alleen stil zitten en mooi wezen ????, deed ik haar toch aan. Het lukte me nog wel om met haar in de rolstoel te gaan zitten, terwijl het piepen en trillen nog even aanhield. Tegen de tijd dat ik klaar was voor vertrek, was het gelukkig stil.
Wat het is weet ik niet, maar het lijkt wel of er altijd iets geks moet gebeuren als ik met mijn bike op pad ga.
Zo viel tijdens het fietsen over de kleine klinkers (lees hobbel de bobbel), mijn standaard, zonder dat ik het doorhad, uit zijn klem. De rolstoel reed daar dus overheen, kwam omhoog en ik sloeg bijna over de kop. Ik schrok me rot, omdat ik niet wist wat er gebeurde en ik het gevoel had dat mijn bike in tweeën brak. Jeetje! ???? Er reed op dat moment een auto voorbij en die moet gezien hebben dat er wat mis ging. De schrik was van mijn gezicht af te lezen en ik hing half over mijn stuur. Heel charmant zag het er vast niet uit. ????
Gelukkig had ik snel door wat er aan de hand was en de fiets niet in twee stukken was gebroken. Ik klapte de standaard in en zorgde er nu voor dat ik hem echt vast hoorde klikken. Voorzichtig maakte ik wat slagen om te kijken of alles het nog werkte. Zo, zucht, opgelost. Ik kon verder richting Medipoint voor een paar nieuwe krukdoppen. Eenmaal thuis heb ik Leggy meteen aan de oplader gehangen, zodat we later die middag nog een blokje konden wandelen.
Saai, saaier, saaist.
Ja hoor, Rutte vertelde dat er eindelijk vanaf 3 maart wat versoepelingen komen. Veel is het niet, maar het is een begin. Leerlingen in het voortgezet onderwijs mogen minimaal één dag per week naar school. Voor ons Lynn verandert er niet veel, want de eindexamenklassen hadden al die tijd al les op school. Buitensporten wordt weer mogelijk voor jongeren onder de 27 jaar. Helaas voor onze kids, want Lynn speelt geen hockey meer en Sven is ook al een tijdje gestopt met honkbal. De kappers mogen hun deuren weer openen (yes, bye bye coronacoupe! ????♀️) en ook contactberoepen kunnen weer aan de slag. Dat betekent dat Lynn haar rijles weer kan oppakken. Oh ja, we mogen ook weer winkelen, zij het op afspraak, met maximaal twee klanten per tijdblok. Ik sla nog even over. Helaas is de avondklok verlengd tot 15 maart en mogen we niet meer dan één gast er dag thuis ontvangen. Ik noem het saai, saaier, saaist! ????
Esbeek
Na ruim twee maanden durfden we het aan om bij pa en Riet op de koffie te gaan.
Zowel pa als Riet zijn inmiddels voor de eerste keer gevaccineerd en dat geeft net even iets meer lucht. Daarbij beloofde het een mooie zonnige dag te worden, dus zouden we lekker buiten in de tuin kunnen zitten. Het leven is dan misschien wel saai, maar daardoor had Lynn wel zin en tijd om gezellig met mij mee naar Brabant te gaan. Ik blij! Het blijft voor mij een hele zit, omdat het toch een eindje tuffen is, maar wat was ik blij mijn vader weer te zien. Het was te lang geleden. Stomme Corona! We hebben de hele middag lekker in het zonnetje ???? gezeten, de thermometer tikte zelfs de twintig graden aan. We werden, zoals altijd, verwend met veel lekkers en hebben gezellig bij gekletst. Met een goed gevoel en een tas vol worstenbroodjes, verse Brabantse eieren en walnoten reden wij op ons gemak terug naar Haarlem. ????
Spreuk van de dag
Nu de kappers dicht zijn, hangt mijn lok vanzelf down.????