Een erehaag van een paar honderd mensen. Vuurwerk en rook toen de rouwauto het plein opreed van voetbalclub EDO. Applaus vermengd met tranen. Armen om elkaar heen geslagen. Een kippenvel moment. Indrukwekkend en intens. Terwijl alle gasten langs de tribune naar de speciaal opgezette tent op het hoofdveld liepen, de kantine was simpelweg te klein, mocht ik met mijn bike over het heilige (kunst)gras van de club. De organisatie zal ongetwijfeld zorgen hebben gehad over de veiligheid, gezien het feit dat code oranje was afgekondigd door storm Isha. Maar gelukkig ging het goed. Terwijl we toekeken hoe de auto vol bloemen zijn plek innam, mochten we de grote tent naar binnen. Familie was zo lief mij een zetje over de hoge drempel te geven en mij een geschikt plekje te wijzen, zodat ik niet tegen benen aan hoefde te kijken. Te midden van de kleurrijke bloemenpracht, emotionele momenten, een lach en een traan deelden familie en vrienden inspirerende levensverhalen en grappige anekdotes, terwijl foto’s een levendige terugblik boden op de waardevolle momenten van zijn bruisende leven. Het laatste woord was (uiteraard) aan Peter zelf (slik 😢) met de uitnodiging zijn leven te vieren. Gewoon met wijn, bier en bitterballen!

4 het leven!

Wacht niet met genieten tot later, want als later eerder komt, ben je te laat.

Het was mijn tweede uitvaart van deze maand. Hoop niet dat deze ’trend’ zich voortzet. Alles heeft een begin en een eind. Een kop en een staart. That’s life. Elke keer dat we afscheid moeten nemen van iemand die ons lief is, worden we geconfronteerd met onze eindigheid. Niemand weet wat het universum voor ons in petto heeft en dat is misschien maar goed ook. Je weet nooit wat morgen brengt, dus eigenlijk zouden we allemaal (vandaag) onze dromen moeten najagen, toch? Ik zie een nieuw levensmotto; Geniet, meer niet! Het klinkt zo simpel, maar dat is het niet met alle uitdagingen, hoogte- en dieptepunten die op ons pad komen. Het komt zoals het komt.

Het was een mooi afscheid van een bijzonder mooi mens. Met een gesterkt gevoel stapte ik dan ook op de fiets terug naar huis en nam mezelf voor de zoveelste keer voor om nog bewuster en intenser van het leven te genieten. Elk momentje te pakken, wat er te pakken valt. En ik voeg de daad meteen bij het woord, want jawel, volgende week woensdag vlieg ik richting de Spaanse zon. Tenerife here I come! Voor het eerst reis ik in mijn uppie als Ilse3.0, eenbenig en alleenstaand. Echt best wel spannend, maar mijn vriendinnen Sabine en Manja staan klaar om mij op te vangen (met bier en bitterballen of Spaanse wijn en tapas?🥳), hoe leuk is dat?

De berichtjes vliegen nu al over de app en de boottocht met de Flipper Uno staat gepland.

Het vijfdaagse verblijf wil ik ten volste benutten en het liefst zou ik met iedereen die ik ken uit mijn hostess tijdperk afspreken. Toen ik in november ’22 met Sven daar was, ging de boottocht met de Flipper Uno vanwege heftige golfslag niet door, dus ik ga nu met Jennifer en de chicas op herkansing. Duimen jullie voor goed weer, dan gaan wij dolfijnen spotten. Ook met oud collega Wilma, waarmee we de vorige vakantie typisch Canarische kip in Adeje hebben gegeten (bij Oasis natuurlijk, want daar is de lekkerste kip van de wereld), staat een date gepland. Leuk leuk! Voor de vlucht en de relaxuurtjes aan het water heb ik het magazine LINDA. bewaard. Het thema is ‘gelukkig gescheiden’, hoe toepasselijk. Wie weet pik ik daar nog wat mooie tips uit mee. Geloof me, ik ben wel toe aan een vrolijk verzetje. Even los van alles wat me op dit moment bezig houdt. Los van het lege nest, los van het ontspullen, los van de stress van offertes en berekeningen, los van het bezoeken van woonboulevards en het maken van moodboards. Gewoon even helemaal niks. Nou ja, alleen puur GENIETEN met de meiden! 🥰

Verbouwing

Noem het vanaf vandaag geen droom meer. Vanaf vandaag is het een plan. #besteversieooit

Ja, ik durf wel te stellen dat het plaatje in mijn hoofd van mijn nieuwe huis steeds meer vorm krijgt. Maar jeetje, wat is er veel werk te doen en er moet over werkelijk alle details nagedacht worden. Niet mijn sterkste kant. Twee offertes van betrouwe partijen heb ik naast elkaar gelegd, wat eigenlijk neerkomt op appels met peren vergelijken. Het is maar net hoe je de dingen opschrijft. En laat ik eerlijk zijn, voor een leek zoals ik, valt er geen chocola van te maken. De wens van een grote of zelfs kleine uitbouw moet ik jammer genoeg laten varen, tenzij ik morgen de lotto win. Al het geld zal opgaan in de renovatie van mijn nieuwe optrekje. Gelukkig was er wel goed nieuws van de bank, want de hypotheekaanvraag is akkoord bevonden. Gevolg hiervan is dat er een hypotheekaanbod is afgegeven en ik dus weer met mijn neus in een hoop paperassen moest duiken om de stof tot mij te nemen. Van het financieel plan tot de overbruggingsfinanciering; van het stap tot stap hypotheekaanbod tot het kostenoverzicht en last but not least de algemene voorwaarden. Ik vraag me altijd af, wie dat in godsnaam allemaal leest. Jij? Zucht, ik vind het maar ongezellige taaie kost.

Ik wil wel met geld leren omgaan, maar niemand geeft me geld om mee te oefenen. Loesje

Het feit is wel dat ik de komende maanden met de overbruggingshypotheek extra lasten zal moeten dragen en dus een beetje zuinig aan moet doen. Dat wordt de hand op de knip, koopjes jagen en aanbiedingen pakken. Maar…de rente is in de tussentijd iets gedaald, dus dat is fijn. Is dit alles een viermomentje waard? 🤔 Ja, het is toch weer een mijlpaal in het hele proces.

IPSO Huis Kennemerland

Ervaringsdeskundige.

Door het delen
van je eigen
zelf met al het
kwetsbaar zijn,
kun je woorden
vinden in
herkenning
en draag je samen
pijn.

Gelukkig heb ik naast mijn nieuwe woonhobby ook nog andere dingen te doen. Zo mocht ik afgelopen donderdag, samen met Barbara, de coördinator van het IPSO Huis Kennemerland, een presentatie (met hulpvraag) geven aan de Rotary Club Velsen in de Theeschenkerij Velserbeek. Deze non-profitorganisatie heeft als doel positieve veranderingen teweeg te brengen op zowel lokaal als mondiaal niveau. De leden zetten zich, vaak in samenwerking met andere partijen, in voor het welzijn van de (lokale) gemeenschap. Dat gebeurt in de vorm van fondsenwerving, maar waar mogelijk ook door praktische ondersteuning te bieden aan projecten die de clubleden van belang vinden en een warm hart toe dragen. Wij waren uitgenodigd om te komen vertellen waar het IPSO centrum in onze regio voor staat; Een gastvrije en veilige omgeving waar mensen geraakt door kanker terecht kunnen voor een luisterend oor, informatie, begeleiding, lotgenotencontact en tal van activiteiten. Hier richten we ons niet op medische behandelingen, maar op het welzijn (Positieve Gezondheid) van de gasten.

Food is the best ingredient that binds us together.

In de auto op weg naar Velsen Zuid bedacht ik me ineens dat ik nog niet gegeten had. Mijn maag knorde er op los. Niet slim als je geen idee hebt, hoe de middag zal verlopen. Goed, het was niet anders. Aangekomen bij de buitenplaats ging ik op zoek naar een parkeerplekje. Aangezien ik mijn rolstoel voor het gemak (ja, ik weet het, stom! 🙄) had thuis gelaten, wilde ik natuurlijk zo dichtbij mogelijk parkeren. Na wat zoek en speurwerk, kwam ik uit op het terras van de prachtige locatie. Geen invalideparkeerplaats te zien, maar bij navraag mocht ik (bij hoge uitzondering) de auto laten staan. Met mijn laptopje en kussen onder mijn arm, hupste ik naar binnen. Niet veel later kwamen de eerste leden binnen lopen en bleken er best wel wat bekende gezichten van mijn Rabo tijdperk tussen te zitten. Oud commissarissen en ledenraadsleden. Na een paar koppen koffie, het instaleren van het beeldscherm en het klaarzetten van de presentatie, werden we uitgenodigd bij de lunchtafel aan te schuiven. Had ik even mazzel! 😉

De inzet was een nieuwe koffiemachine.

Barbara nam het officiële gedeelte voor haar rekening en pitchte voor een nieuwe Jura-machine. Goede koffie is bij het inloophuis heel belangrijk, omdat we de gasten echt willen verwennen. Ik weet dat als geen ander omdat ook ik daar heel wat kopjes koffie genuttigd heb. Voor de eerste keer in zo’n soort setting, kreeg ik als ervaringsdeskundige de gelegenheid mijn verhaal en ervaring te delen. In een notendop vertelde ik over de ziektetrajecten en wat het inloophuis voor mij in deze tijd betekend heeft. Mijn uitdaging was om bij de essentie (de link naar het inloophuis) te blijven en hoop dat het goed over gekomen is. Ik vond het in elk geval leuk om te doen.

Een vrijwilligersorganisatie met een ideële doelstelling.

Het IPSO Huis ontvangt geen steun van de overheid en is financieel afhankelijk van particulieren, bedrijven, fondsen en instellingen. Om alle activiteiten die worden aangeboden te kunnen realiseren is geld nodig. Heb jij (of ken jij) een bedrijf dat maatschappelijk betrokken is en het IPSO Huis wil ondersteunen, dan komen wij graag langs voor een praatje. En als een effe kan, een lekker bakkie koffie! 😉

Nog een paar nachtjes slapen en ik stap in het vliegtuig. Mijn volgende blog zal dus vanuit het zonnige zuiden komen. Jaloers? De weersvoorspellingen zien er goed uit, maar ja wat neem ik aan kleding mee? Eén van de weinige dingen die ik heb ingepakt voor verhuizing is mijn zomerkleding. Duh…!🙄

Spreuk van de dag

Don’t be afraid
to start all over
again. You may
like your new story
better.
#positivewoman