Waai je hoofd leeg
Adem traag
Voel diep
Vul je hart
en wees
hier en nu

De laatste week

Aftellen, nog een paar nachtjes.

Het is inmiddels één grote puinhoop hier in huis en chaos in mijn hoofd. Ik voel me leeg, terwijl ik ook nieuwsgierig en vol verwachting ben. Heel dubbel allemaal dus. Een huishouden van maar liefst ’25 jaar’ opgeschoond, opgeruimd en opgeborgen in verhuisdozen, plastic opbergbakken, tassen en koffers. Dit alles heeft een grote impact op me. Hoe dichter we bij het moment van afscheid nemen komen, hoe leger het huis en des temeer buikpijn ik krijg. Er zit spanning in mijn hele lijf en mijn ademhaling zit hoog. Het voelt een beetje alsof ik aan het inpakken ben voor een hele lange reis en dat ik keuzes moet maken wat mee te nemen en wat niet, want zo’n rugzak is tenslotte snel gevuld. Het is nu kamperen in mijn eigen huis, heel bijzonder kan ik je vertellen. Nog een paar nachtjes te gaan…

Veilige thuishaven.

Godzijdank hebben onze kinderen beiden minimaal tot het officieel volwassen zijn een veilige thuishaven gehad, hun ouderlijk huis. De plek waar ze groot gebracht zijn, waar we alles met elkaar gedeeld hebben en waar ze altijd op terug konden vallen. Ze hebben hier hun eerste stapjes gezet, hun eerste woordjes uitgesproken en hun eerste vriendjes gemaakt. Van verjaardagsfeestjes tot eerste schooldagen, van ruzies en verzoeningen tot de blijdschap van behaalde diploma’s, alles heeft hier plaatsgevonden. Ze hebben gelachen en gehuild, liefgehad, gewonnen en verloren en zich ontwikkeld tot de prachtige mensen die ze nu zijn. Ook voor hun is dit, ondanks dat ze hier niet meer wonen en vrede hebben met de situatie, emotioneel een hele stap. Het moment dat ze met hun laatste spulletjes naar buiten lopen, zal er vast een traantje rollen. En ik? Ik pik ook wat traantjes weg, wat had ik ze dit graag willen besparen…

Een leeg huis is makkelijk om schoon te maken, maar moeilijk om in te leven.

Dit boek sluit definitief en dat doet pijn, maar het geeft ook lucht.

De kasten zijn zo goed als leeg, met dank aan mijn grote zus en Marie die mij hier enorm bij geholpen hebben. Er is natuurlijk altijd nog een hoop klein los spul dat ingepakt moet worden, maar dat is peanuts bij het werk wat we reeds verricht hebben. Eerlijk gezegd zag ik soms door de bomen het bos niet meer, want het is stiekem toch veel meer dan gedacht. En ja, ik was ervoor gewaarschuwd, maar eigenwijs als ik soms ben, dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. Daarbij houd ik mijn hart vast, want waar laat ik straks alles? Geen idee! Dat wordt nog puzzelen, passen en meten.😯
Deze vrijdag hebben de mannen met een aanhanger de grote spullen verhuisd naar de verschillende locaties en een opbergbox in de Waardepolder die voor (on)bepaalde tijd gehuurd is. Mijn schuurtje staat tjokvol, net als de bergruimte van de rest van de familie, dus vanwege ruimtegebrek en een overbruggingstijd van ruim een week, hebben we ook wat bij de buurtjes mogen stallen. Zo helpt iedereen op zijn manier een beetje mee.

Wil je trouwens weten wat ik niet zal missen aan dit huis? Kijk dan hier!

Dag lieve Body.

Sim voelt nattigheid, maar heeft geen idee dat ook hem een verhuizing te wachten staat. Ben zo benieuwd hoe hij het straks doet. De urn van Body, onze blonde Labrador die in 2020 op 10 jarige leeftijd plotseling overleed aan een inwendige bloeding, stond nog altijd met een pootafdruk in de vitrinekast. Hem mee verhuizen zag ik niet zitten. Het was tijd om afscheid te nemen en hem een mooi plekje te geven. De keuze was snel gemaakt, we zouden hem uitstrooien op Landgoed Elswout, waar we kilometers met hem gewandeld hebben. Het is toch wel bijzonder dat we dat samen met het gezin en aanhang, voorafgaand aan het etentje van Lynn haar 21ste verjaardag bij Tong Ah,  hebben kunnen doen. Zo vallen deze puzzelstukjes ook weer op z’n plek.

Voor nada, noppes, niks

Gratis af te halen in Haarlem.

Sinds ik bezig ben met ontspullen en verschillende meubels een tweede leven wil geven, ben ik op aanraden van een vriendin aangesloten bij de Facebookgroep ‘Gratis af te halen in Haarlem’. Verkopen via Marktplaats levert bij mij nooit iets op, dus dat heb ik losgelaten. Onder het motto weggooien kan altijd nog, heb ik mij dus voor het eerst aangemeld voor de betreffende pagina. Nou, ik heb het geweten, want ik ben meerdere malen door de beheerder op mijn vingers getikt. In de eerste post bood ik onze bank aan met de twee fauteuils. Al vrij snel kwam de eerste reactie. ‘Misschien handig om de buurt te vermelden‘. Oké check. Snel vulde ik mijn berichtje aan met ‘Van Galenbuurt’ en gaf een duimpje omhoog.

Graag!

Dat is het codewoord als je iets wilt hebben. Snel checkte ik wie er geïnteresseerd waren en degene die ik mijn spullen het meeste gunde stuurde ik een privéberichtje (pb) en maakte een afhaal afspraak. Daarna plaatste ik onder mijn post dat de bank vergeven was. Fout! ‘Aan wie vergeven? Ik zie jou niemand om een pb vragen‘, reageerde de beheerder (alias de FB politie) binnen vijf minuten. Ik antwoorde beleefd dat dame nummer drie de gelukkige was. Fout! ‘Of ik de huisregels wel gelezen had?’ Eh, nee. 🙃 Ik bedankte voor de tip en daarmee was voor mij de kous af.

Lees alsjeblieft EERST de groepsregeltjes even door.

Dat staat er dus echt hè?! Braaf als ik ben, ging ik dus op zoek naar de spelregels. Het komt erop neer dat wie het eerst komt, het eerst maalt. Prima. Mijn tweede post was mijn kaptafel, krukje & spiegel en vier wandboxen. Weer zag ik snel reacties ‘Graag!’ binnenkomen. Grappig, want ik zag een bekende van mij reageren op de muurdecoratie. Natuurlijk gunde ik het haar, dus vroeg ik om een pb-tje. Fout! 🙄 De FB politie tackelde mij meteen door te vragen of ik de regels nog steeds niet gelezen had. Ja duh, dat had ik wel, maar ik gunde het die kennis van mij. Logisch toch? Een andere dame die reageerde met ‘föhn graag’ kreeg van andere leden op haar kop dat ze beter moest lezen. De föhn stond weliswaar op de foto, maar had ik niet aangeboden om op te halen. Arme vrouw.

Hallo, het zijn mijn spullen hè die ik weggeef. Dan mag ik toch wel zelf bepalen aan wie?

Dit dacht ik, maar zei het niet hardop hoor. Ik kijk wel uit, dat had me mijn kop gekost, haha. Goed, gunnen mag dus niet. Ik koos eieren voor mijn geld en stuurde alsnog een pb naar de eerste geïnteresseerde en liet weten dat de kaptafel met toebehoren van haar was, maar de wandboxjes helaas al vergeven waren. De FB politie was tevreden en ik kreeg een duimpje omhoog. Poeh, daar kwam ik goed weg. Bij mijn laatste aanbod van een bureau met bureaustoel besloot ik precies te doen wat er van mij verwacht werd, want ik was die terechtwijzingen wel een beetje zat. Alle spullen zijn inmiddels opgehaald, dus verlaat ik met gierende banden deze besloten Facebookpagina…💨

Wat heb ik eraan als ik alles de eerste keer meteen goed doe? Daar leer ik toch niks van? OMdenken

Drempel

Goedemorgen, wij zouden vandaag tussen 08.00 en 10.00 uur langskomen, dit wordt iets later…

The story of my life. Wachten totdat je een ons weegt. Sta ik om half acht klaar om op de fiets naar mijn nieuwe adres te gaan, omdat er een drempel gelegd zou worden bij de centrale voordeur, komt er een berichtje binnen. De afspraak is verzet en zal pas in de middag plaatsvinden. Duh! Nu had ik de hele ochtend vrij gehouden, maar de middag natuurlijk niet. Na een kort gesprek kreeg ik een nieuw tijdslot: 13.00 uur. Snel appte ik de regisseur van het woonprogramma dat ik iets later in de buurt zou zijn, maar beloofde natuurlijk plechtig niet binnen te kijken bij mijn huisje. Om kwart over twaalf werd ik gebeld. De monteur stond voor de deur en die was niet van de situatie op de hoogte. Eh oké, dat is drie kwartier te vroeg, nu was ik er nog niet klaar voor. 🙄 Kort legde ik uit dat ik nog niet op dat adres woon en ik binnen vijftien minuten daar kon zijn. Die ochtend was ik al twee keer zeiknat geregend (zelf een hagelbui op mijn kop gehad) en had net droge kleren aan, moest ik weer door die k*regen….🤨

Dichtgeplakt.

De monteur van Welzorg was al voorbereidingen aan het treffen toen ik aan kwam kakken. Met een scheef oog keek ik naar de voorkant van mijn woning, maar de ramen waren dichtgeplakt. Het was onmogelijk om ook maar een glimp op te vangen van wat daar allemaal gaande is. Beter, want zo blijft het één grote verrassing. Na vijf minuten proefrollen over de drempel wist de man genoeg en kon ik weer huiswaarts. Dat stelde dus niet zoveel voor. Deze klus is inmiddels geklaard en kunnen we afvinken van het ’to do’ lijstje. Op naar de volgende! Ben benieuwd wanneer ze de invalideparkeerplaats op locatie in orde gaan maken. Die aanvraag loopt ook al vanaf april en houdt niet meer in dan het verhuizen van het parkeerbord voorzien van mijn kenteken. En als je denkt dat dat gratis is, heb je het mis. Het is een dure aangelegenheid, voor niets gaat tenslotte de zon op.

Goedemorgen, wij komen een drempelvoorziening leggen. ‘Eh, alweer? Hier? 🙄

Terwijl ik de volgende ochtend langzaam aan het wakker worden was, ging de deurbel. Om 08.00 uur. Wie staat er in godsnaam zo vroeg voor de deur? Afspraken had ik niet. Het bleek een werknemer van Welzorg; ‘Ik kom een drempelvoorziening leggen‘, zei de man vriendelijk. ‘Eh, waar? Hier?’ vroeg ik een beetje in de war. Hij knikte bevestigend. Nou, dan kloppen uw gegevens niet, want de drempel is gisteren al gelegd bij mijn nieuwe huis. Ik woon hier nog maar één week en dan ben ik pleiten. De man bekeek zijn opdracht-bon en zei heel luchtig en nog altijd even vriendelijk, oké dan ga ik weer. En weg was hij. Gaat lekker daar met de planning… Zo heb je geen drempel en zo heb je er bijna twee…

Nog één nachtje

De eerste Vaderdag zonder ons pap verlaat ik dit huis om niet meer terug te keren.

De eerste tv-opnames voor het woonprogramma zijn gemaakt (oef!) en de oplevering van mijn nieuwe huis staat gepland op dinsdagavond 25 juni. Retespannend!! Samen met Manja ga ik mijn ‘dakloze week’ overbruggen op de camping in Chaam. Deze kampeervakantie is een beetje uit nood geboren, maar aangezien we toch al wel plannen hadden, hebben we die gewoon naar voren gehaald. En waarom Brabant? Dat hoef ik misschien niet eens uit te leggen. De worstenbroodjes! 😉 Nee, zonder gekheid, we gaan terug naar onze roots. De geboortegrond van ons pap en ons mam. En die van ons natuurlijk. Om de leegte die zij achterlaten enigszins te vullen en de pijn te verzachten, willen we die week gebruiken om familie te bezoeken en herinneringen op te halen op de plaatsen waar we veel met hen geweest zijn. Van de Mariagrotten in Meerseldreef bij Galder, tot aan ‘In den Bockenreyder‘ in Esbeek. Zo maken we van de nood een deugd!

Spreuk van de dag

De echte ontdekkingsreis
zit niet in het zoeken
naar nieuwe landschappen
maar in het kijken met nieuwe ogen
Marcel Proust